Jaareinde, een terugblik
Het is nu bijna een jaar dat ik weer terug ben in Nederland, na mijn verblijf van een jaar in Suriname. In dit jaar heb ik een min of meer losbandig leven geleid, dat wil zeggen: ik heb eigenlijk gewoon niets gedaan. Daarmee bedoel ik dat er geen sprake is van vast werk, of een baan. Voor het dagelijks onderhoud ben ik niet meer afhankelijk van vaste inkomsten. Al twee jaar lang heb ik bewezen dat het kan, leven van wat mijn vroegere werkgever voor mij heeft opgespaard. Het geeft een gevoel van vrijheid, waarbij mijn dagindeling niet meer bepaald wordt door de verplichte aanwezigheid bij een werkgever. In de eerste weken na mijn thuiskomst bespeurde ik een vorm van luiheid, waardoor ik later uit bed kwam dan ik eigenlijk wou. De ochtenden waren dan heel snel om. Later heb ik wat meer orde op zaken gesteld door mij zelf een dagindeling op te leggen, maar wel onder het motto: niets hoeft, alles mag, als ik de dag maar zinvol gebruik.
Ondanks dat ik geen vaste werktijden bij een betalende werkgever meer heb, is er genoeg te doen. Ik heb genoeg vaste wekelijkse dingen, om regelmaat in mijn leven te geven. Direct in februari van dit jaar heb ik het hardlopen weer opgepakt. In dat jaar in Suriname was dat door de omstandigheden daar nauwelijks mogelijk. In het begin kostte het veel moeite en ik merkte dat ik veel conditie verloren had. Het lukte in februari nog niet om een rondje van drie kilometer in het bos te kunnen rennen, zonder te wandelen. Het was eind februari dat ik op een zondagmorgen struikelde over een boomwortel op het pad. In principe niets ernstigs, maar een van mijn grote tenen kreeg een flinke dreun. Al jaren zijn mijn grote teen gewrichten wat gevoelig en lang geleden zijn mijn huisarts dat ik eigen niet mocht hardlopen, maar toch rade hij mij aan om dat wel te blijven doen. Het herstel van mijn voet heeft ruim een maand geduurd. Pas eind maart kon ik mij weer melden bij de trainer van de atletiekvereniging. Langzaam ben ik met opbouw begonnen en sinds midden van het jaar kan ik probleemloos weer drie trainingen per week volgen. Langere afstanden zijn nu geen probleem meer, maar het plan om eind dit jaar of begin volgend jaar een hele marathon te lopen lijkt nog een utopie.
Een vast punt in de week is het volgen van Yoga-les op de donderdagmorgen. Dat deed ik in 2013 en 2014 ook al, maar daar heb ik weinig bekendheid aan gegeven. Direct na mijn terugkomst uit Suriname heb ik dat weer opgepakt en ik kreeg een hartelijke omhelzing van de yoga-juf. Het geeft mij een mooi ankerpunt in de week en de ontspanning gedurende die anderhalf uur geeft mij vaak nieuwe inspiratie.
Een goed voornemen voor 2016 was ook het plan om geregeld naar het zwembad te gaan. Vanaf februari tot ergens in mei heb ik trouw iedere maandagochtend het zwembad in de buurt bezocht. Jullie kennen mijn relatie met water en het feit dat het pas op de universiteit in Enschede lukte om twee zwemdiploma’s te halen. In het dit voorjaar heb ik weer een paar stappen gezet om de basis zwemkunst weer te hervinden. Langzaam heb ik mij zelf aangeleerd om alle hoeken en dieptes van het bad uit te proberen. Aan deze maandagmorgen watertraining kwam vanzelf een einde toen ik eind mei op vakantie ging naar het Griekse eiland Samos. Van zwemmen is daar weinig terecht gekomen, van wandelen des te meer. Van mijn belevenissen door in Griekenland heb ik een verhaaltje geschreven, het staat te lezen op deze website. Bevalt altijd heel goed twee weken, een vaste plek op een vertrouwd eiland. Bijna altijd een goed klimaat en een zorgeloos leven.
Nu we toch op het onderwerp vakanties gekomen zijn, al in januari van dit jaar had ik een reis geboekt naar Indonesië. Zonder speciale reden heb ik voor Indonesië gekozen, eigenlijk alleen maar omdat ik er nog nooit geweest was. Kort samengevat had ik wat anders van Indonesië verwacht, het was er te druk en te vol met massatoerisme. De rust die ik er zocht heb ik er niet gevonden. Niet dat het slecht bevallen is, maar als ik er weer naar Bali ga, dan kan ik beter niet naar het drukke Ubud gaan, maar naar een meer idyllischer plaats.
Toch heb ik het afgelopen jaar een toch min of meer vaste dagindeling gehad. ’s Morgens thuis wat huishoudelijk werk en dan administratieve zaken voor de omroep. Veel kan ik thuis aan bureau of keukentafel doen door middel van e-mail of het voorbereiden van documenten. In de middag rijd ik dan vaak naar het omroepgebouw in Groesbeek, voor ander werk of om gewoon wat mensen te zien. De avonduren worden dan vaak gevuld met vergaderingen of trainingsavonden op of bij de atletiekbaan. Het komt er op neer dat ik nog steeds weinig thuis ben.
Anderzijds maak ik wel weer gebruik van de vrijheid dat veel niet op vaste tijden hoeft. Mijn streven is ook om minstens een keer per week buiten de deur te eten bij een eenvoudig restaurant. Het gebeurd ook regelmatig dat ik ’s morgens bewust buiten de deur ga ontbijten. Vaak gebeurt het nog dat ik vergeet boodschappen te doen en ontdek dat ik ’s morgens geen brood en dergelijke voor het ontbijt heb. Er zit dan niet anders op dan ergens in de stad te gaan ontbijten in een goed café. Vind ik heerlijk, een uitgebreid ontbijt, zoals je het zelf nooit zou maken en dan de krant erbij. Daar dan in het café bedenk ik hoe ik de rest van de dag ga invullen. Een rustig en relaxt begin van de dag en ik kan het aanraden, het lijkt op vakantie.
Blijft over een terugblik op het afgelopen jaar en mijn veranderde positie. Eerst een gewone werknemer bij NXP (dat trouwens nu weer verkocht is), dan een jaar werken in Suriname en nu dan een jaar gewoon niets doen. Toch kan ik zeggen dat het afgelopen jaar goed bevallen is. Terug naar NXP zou ik zeker niet willen en waarschijnlijk helemaal geen baan meer in die tak van techniek (ontwikkeling van chips). Door mijn voormalige werkgever in Suriname is een voorstel gedaan om opnieuw een jaar in Suriname te gaan werken bij die omroep, met ogenschijnlijk nu heel aantrekkelijke arbeidsvoorwaarden. Daar heb ik “nee” tegen gezegd. Nogmaals een wat langere periode in Suriname verblijven zou ik best willen, maar niet meer voor dit bedrijf werken. Als ik mij dat in gedachte voorstel, word ik benauwd in de buik en krijg een gevoel van misselijkheid.
Wat ik wel nog zou willen is in de buurt wat werk voor enkele dagen of enkele uren van de week. Daar heb ik al wel wat visjes voor uitgezet, maar nog niets gevangen. Een wens is nog steeds om met schrijven of fotograferen wat freelance werk er bij te hebben, dus als iemand nog suggesties heeft.
Geregeld schrijf ik stukjes op deze website over de dagelijkse belevenissen. Het aantal bezoekers op de website is opgelopen tot bijna 10000. Vind ik mooi en het verbaast mij positief dat mijn ervaringen uit Suriname nog steeds gelezen worden. Daarnaast heb ik al het schreven materiaal beschikbaar gesteld als download versie in een webwinkel, allemaal te kopen voor de prijs van een kop koffie. Helaas heb ik nog geen klanten gehad.