Sneeuwverlet
Het is al weer te lang geleden dat ik mijn dagboek aangevuld heb. Na de reis naar Peru en enkele weken wat ziek zijn, heb ik me rustig gehouden. Het leven ging gewoon zijn gang. Ik deed mijn boodschappen, deed de was, ging iedere maandagavond trouw naar de cursus Spaans en op donderdagmorgen naar yogales. Door de week bestede ik een redelijk aantal uren aan het huiswerk van de cursus en de overige uren werkte ik voor de omroep. Daar is altijd wat te doen en het werk is nooit klaar. Dat vrijwilligerswerk is soms leuk en soms ook niet. Leuk is het als zaken goed gaan en succes hebben. Vervelend is het als er problemen zijn, meestal technische problemen, die niet oplosbaar zijn of waarvan de oorzaak niet te vinden is. Omdat ik eindverantwoordelijk gesteld ben voor alle technische zaken, grijpt mij de ongrijpbaarheid van sommige problemen zwaar aan. Niet iedereen in het technische team schijnt even toegewijd te zijn als ik. Vaak is de houding van enkele van mijn collega’s, zo van ‘we weten het niet en we zien later wel eens verder’. Dat terwijl de oorzaken niet gevonden zijn. Dit treft mij mentaal en soms ook fysiek. Letterlijk krijg ik er buikpijn van.
De afgelopen twee dagen heeft het flink gesneeuwd en ook in mijn omgeving lag de sneeuw bijna tien centimeter dik. Vanwege alle waarschuwingen in de media over de gevaarlijke situaties op de weg heb ik mezelf ook een dag huisarrest gegeven. Thuis heb ik genoeg te doen, zoals het bijhouden en bijwerken van enkele websites. Dat kan prima thuis gedaan worden naast de snorrende verwarming en met een pot koffie erbij. Omdat de proviandkast thuis zo goed als leeg was, moest ik toch wat boodschappen doen. Op loopafstand is er op een pleintje een supermarkt, de Lidl. Was er eigenlijk nog nooit geweest, doe de boodschappen altijd in een groter winkelcentrum wat verder weg. Vandaag met alle gladheid leek het beste om rustig naar die dichtstbijzijnde Lidl te wandelen. Zelf wandelend was het door de ijzelende straten en smeltende sneeuw nog lastig lopen. Daar aangekomen bleek dat uitgerekend deze week deze winkel dicht was in verband met een verbouwing; de enige winkel in de hele wijk. Omdat een voettocht naar het grotere winkelcentrum toch een wandeling van een half uur heen en een half uur terug is en het nog steeds sneeuwde, heb ik besloten toch maar de auto te pakken om de boodschappen te doen. Van het gevreesde gevaar op de weg heb ik eigenlijk niets gemerkt en heb veilig de boodschappen in huis kunnen halen.
Deze avond zou wel de cursus Spaans in het centrum van Nijmegen zijn. Een rit met de auto in de drukke avondspits leek riskant. Daarom had ik al bedacht met de trein naar het centrum te gaan. Dat is een wandeling van 20 minuten naar het station en dan 7 minuten met de trein naar Nijmegen-Centraal. Binnen vijf minuten zou ik dan in het cursuslokaal kunnen zijn. Het lijstje met de treinvertrektijden lag al klaar. Enigszins opgelucht lees ik in de middag het e-mail bericht dat de cursus voor vanavond afgelast is. Deze avond kan ik dus thuis blijven, comfortabel aan het bureau en naast de verwarming.
De rest van de dag heb ik belangstellend de nieuwsberichten gevolgd en de foto’s van de chaos op de wegen en bij het openbaar vervoer gezien. In zo’n geval ben ik toch weer blij dat ik momenteel geen enkele verplichting meer heb om dagelijks naar het werk te gaan.