Nederland dagboek 20181101

VerhuizingVerhuizing

Hardlopen in de bossen en op de baan, dat lukte de afgelopen weken niet. Op een dinsdagmorgen stapte ik met een geweldige pijn in mijn rug uit bed. Of beter gezegd, ik moest mij op de een af andere manier voorzichtig uit het bed laten rollen, om een stekende pijn in mijn rug te ontlopen. Het voelde als een hevig spierpijn maar dan in de onderrug en ook in de billen en bovenbenen. Lang hoefde ik niet na te denken over de oorzaak. Ik wist bijna zeker dat het sjouwen van zware dozen het weekend daarvoor de oorzaak moest zijn. Het helpen bij die verhuizing, dat moet het zijn geweest. Bij de omroep, in de regio waar ik als vrijwilliger werk, werd een van de twee vestigingen gesloten, in verband met bezuinigingen om een dreigend faillissement te voorkomen. Het knusse gebouwtje in Millingen aan de Rijn moest volledig ontruimd worden en alle inventaris naar Groesbeek verhuisd. Een vrachtwagen is daarvoor geritseld en verder werden er nog twee royale personenauto’s volledig vol geladen. De auto van een collega en mijn auto hebben we afgeladen met dozen. In de vrachtwagen gingen de grotere meubelstukken. Een aantal dozen werden door het team van verhuizers in mijn auto gezet. Zware dozen werden met z’n tweeën getild.

Bij aankomst in Groesbeek was ieder druk met het uitladen. Het kwam zo uit dat ik mijn eigen auto zelf  leeg haalde. Tot het laatst heb ik de grootste en zwaarste dozen bewaard. Bij het oppakken vanuit de bagageruimte van die dozen dacht ik nog: ‘het gaat wel’. Pas toen ik half gebogen met die doos ging lopen dacht ik ‘het gaat nog net’. Ik schuifelde voort met gebogen rug, gebogen knieën en het gewicht was te zwaar om overeind te komen. Zo schuifelde ik voort met die doos, zo’n vijftig meter verder. Iemand passeerde mij en zag mij krom lopen en vroeg: “gaat het”. Ik kon alleen maar iets onverstaanbaars kreunen. Toen nog een tweede doos en ook die kon ik maar net op de plaats van bestemming krijgen en met een zucht op een tafel zetten. De rest van de dag heb ik nergens last van gehad en zijn we met z’n allen bezig geweest met de voorgang van de verhuizing. Tot aan de dinsdagmorgen daarna ging alles goed, maar toen ervaarde ik hevig de gevolgen van het op de verkeerde manier zwaar tillen. Bijna twee weken deed iedere beweging pijn. Rustig op een stoel zitten was bijna pijnloos. Maar als ik dan na een uur of zo zitten opstond, kon ik alleen maar in gebogen houding verder strompelen. Voor de trainingsavond op de atletiekbaan heb ik me maar per e-mail afgemeld bij de trainer.

Heel langzaam ging het beter met mijn rug en het hele onderstel. Ik voel nu duidelijke verbetering. De spierpijn is nu gezakt naar mijn onderbenen. Normaal lopen lukt weer, maar hardlopen stel ik nog een weekje uit. De hele verhuizing van de vestiging Millingen naar Groesbeek geeft mij een déjà-vu gevoel. Het sluiten van die ene vestiging geeft een flinke besparing op de financiële lasten, maar is het genoeg? Het banksaldo van de stichting zit al enkele jaren in een sterk dalende lijn en de voorspelling is dat eind dit jaar het geld echt op is. Er is een dringend verzoek voor extra subsidie bij de gemeente neergelegd. Pas in de laatste weken van dit jaar wordt die aanvraag door de gemeenteraad behandeld. Wordt er geen extra subsidie verleend, dan is het bestuur voornemens om per 1-1-2019 alle activiteiten van de omroep te staken en tot afbouw en ontmanteling over te gaan. Men wil niet doorgaan totdat de stichting echt failliet is.

Het doet mij sterk terugdenken aan het jaar 1982 toen ik bij het toenmalige Omroep Nijmegen werkte. De organisatie zat in een duur pand van drie etages op een toplocatie in Nijmegen. De schuld was opgelopen tot enkele tonnen. Als laatste redmiddel is toen op de zolder van het gebouw een kleine studio gebouwd en konden de onderliggende etages aan de verhuurder teruggeven worden. Aan de bouw van de studio, met de aanwezige middelen, heb ik toen samen met enkele collega’s hard gewerkt. Slechts enkele weken heeft die studio gefunctioneerd, snel na die verhuizing en verbouwing werd de stichting definitief failliet verklaard. Als laatste ben ik toen aanwezig geweest bij de faillissementsverkoop van de inboedel.

Nu 26 jaar later ervaar ik het zelfde, een verhuizing en inkrimping om de financiële ondergang te voorkomen. Een eventuele ondergang zal mij aan het hart gaan, het vijfentwintig jarig jubileum bij die stichting mis ik dan net. Voor mijn eigen gemoedsrust ben ik aan het nadenken over het eventueel invullen van de vrijkomende tijd. Ja, ik wil meer gaan reizen, me nog meer gaan toeleggen op fotografie en schrijven. Dat zijn mijn plannen voor na 1-1-2019, als dat nodig mocht zijn. Door het werk van drie dagen in de week bij het bedrijf in Enschede is mijn persoonlijke financiële ruimte flink toegenomen. Dat maakt het mogelijk om die plannen tot werkelijkheid te brengen.

Het is nu begin november en een eventuele deelname aan de Zeven Heuvelenloop over twee weken zie ik echt niet zitten door mijn rugblessure. De prognose is wel goed, maar de conditie laat een goede race op de 15km nog niet toe. Tot mijn vreugde kreeg ik via de atletiekvereniging een uitnodiging om mij aan te melden als vrijwillig medewerker bij de Zeven Heuvelenloop organisatie. Dus ik zal er op 18 november waarschijnlijk wel bij zijn. Dan niet als loper, maar wel als garderobemedewerker, wateruitdeler, afvalophaler of iets dergelijks.


<< vorige                                                                                     volgende >>

Reacties zijn gesloten.