Een nog niet vergeten verhaal
Dezer dagen zijn er omstandigheden die mij doen herinneren aan een gebeurtenis precies vier jaar geleden, maar ik herinner het mij nog als was het gisteren gebeurd. Toen, vier jaar geleden, heb ik er een stukje over geschreven in een aantekenboekje. Pas gisteren heb ik dat boekje weer uit de kast gehaald en het overgetypt. Ik heb het verhaal toen al een ‘muzikale ontmoeting’ genoemd.
Muzikale ontmoeting
Het is eind november 2014 als ik naar de eerste ‘Music Meeting XS’ in het nieuwe ‘Doornroosje’ in Nijmegen ga. Dit keer een Music Meeting op kleine schaal. Niet in het Pinksterweekend in het Park Brakkenstein, maar kleinschalig in het najaar in het pas geopende muziekgebouw. Op het programma staan vier optredens van artiesten uit het genre van de wereldmuziek. De eerste is Mayra Andrade, om half vier ’s middags in de ‘Rode Zaal’. Zij brengt kosmopolitische geluiden uit Kaapverdië. De zangeres zingt goed en kundig, maar het kan mij niet echt boeien. Ik waardeer vooral de droge akoestiek van de nieuwe zaal.
Als het eerste optreden van het programma afgelopen is om half vijf, is er een pauze van drie kwartier. Het is druk in de toch wel smalle gangen als de zaal leegloopt. In een aparte hoek is een warm buffet opgesteld. Geïnspireerd door de kruidige geur van warm eten, besluit ik toch maar vast de avondmaaltijd hier te bestellen, hoewel het eigenlijk nog te vroeg is. De enige warme maaltijd die het buffet heeft is een runderstoofschotel, aangevuld met een salade en patat. Dat bestel ik dan maar en het wordt opgeschept op een kartonnen bordje en afgeleverd met plastic bestek. Met het bordje schuifel ik richting het café, in de hoop daar een zitplaats te vinden. Het is er druk en alle tafels en stoelen zijn bezet. Voorzichtig manoeuvrerend met mijn volle, warme bord weer terug de gang in. Terug richting het buffet. Misschien is daar nog een rustige zitplaats te vinden. Onder de trap die naar een bovenetage leidt, staat een tafel met nog één vrije stoel. Er zitten al een paar mensen rond die tafel en ik vraag beleefd of die ene stoel nog vrij is. Dat is zo, ik kan gaan zitten en de aanwezigen schuiven een beetje op. Eigenlijk let ik niet direct goed op wie er zitten en ik begin direct aan mijn nu lauwwarme schotel. Pas als ik aangesproken word door de dame die links naast mij zit, krijg ik aandacht voor mijn omgeving. De dame vraagt of de stoofschotel goed te eten is. In eerste instantie pareer ik haar vraag een beetje. Al mijn aandacht gaat uit naar de stoofschotel. Het is rundvlees met toch wel te veel saus en ook te veel patat en met te weinig groente. Als ik dan nog eens naar links kijk, dan blijkt deze dame toch wel de moeite waard om de conversatie uit te bouwen. Al snel raak ik in gesprek met haar en we hebben het voornamelijk over de kwaliteit van de stoofschotel en de kille temperatuur in de volle gangen van het muziekcomplex. Ze vindt het hier toch wel koud en zegt dat ze naar de garderobe gaat om haar jas te halen. Of ik even op haar tas kan letten. Natuurlijk, geen probleem. Het valt me op dat we direct een vertrouwensband hebben. Dan besluit zij ook aan het buffet een warme schotel te gaan halen, “daar krijg ik het misschien warmer van”, zegt ze. En weer let ik op haar tas en nu ook haar andere spullen.
Ik besef dat ik met haar verder in contact moet komen, het is de moeite waard. Ze is ongeveer van mijn leeftijd, denk ik en ziet er goed uit. De pauze is nog niet om en ik bied aan om wat te drinken te gaan halen voor ons beiden. In de rij voor de bar in het café dring ik stiekem een beetje voor. Ik wil haar niet te lang laten wachten. Ze wil kruidenthee en in de theedoos op de bar kies ik een theezakje dat er het dichtst bij in de buurt komt. Met een thee en een koffie worstel ik mij weer door de gang terug naar onze tafel. Ze kan gelukkig mijn keuze voor de thee waarderen. Op eigen initiatief zegt ze dat ze zich nu maar eens moet voorstellen. Ze heet Maria en we schudden handen.
De pauze is bijna afgelopen en het volgende optreden gaat zo dadelijk beginnen. De bezoekers staan al in de rij om de zaal in te kunnen. Maria wil nog even naar het toilet en ik beloof een plaats voor haar vrij te houden. We zijn al wat laat en ik vind geen twee vrije stoelen naast elkaar meer op de haar favoriete plek in de zaal, helemaal rechts voorin. Er is slechts één stoel vrij in deze hoek en die bezet ik dan maar. Als Maria verschijnt, bied ik haar mijn plaats aan. Ze heeft last van artrose in haar knieën en kan daarom moeilijk lang staan. Zelf vind ik een staanplaats terzijde, vlak bij haar. Het concert van Kassé Mady Diabate is de moeite waard. De groep uit Mali speelt dromerige klanken op de kora, de balafoon en de ngoni.
In de volgende pauze zoeken we weer ons zithoekje in de gang op en we raken dieper in gesprek. We wisselen onze dagelijkse bezigheden en interesses uit. Ze vertelt dat ze parttime onderwijzeres is op een basisschool bij mij in de buurt. Zo blijkt dat Maria ook aan yoga doet. Ik vertel over mijn reisplannen voor het komende jaar. De pauze vliegt om en we maken ons klaar voor het volgende optreden. Deze keer zijn we iets eerder in de zaal en vinden twee vrije plaatsen rechts vooraan. Het optreden van Vincent Peirani op accordeon en Emile Parisien op sopraan saxofoon is het aanhoren waard. De instrumentale jazz wordt boeiend om naar te kijken door de show en mimiek van beide artiesten.
In de volgende pauze geeft Maria aan dat ze nu wel toe is aan een biertje. Ik zoek een plek in de wachtrij voor de bar en besluit dat ik nu ook wel een biertje kan gebruiken. Dit keer lukt voordringen niet in de wachtrij. Aan het tafeltje in het ons hoekje onder de trap zijn we nu toe aan uitwisselen van contactgegevens en we schrijven ons e-mail adres op het wederzijdse programmaboekje.
Voor het volgende en laatste optreden zijn de stoelen uit de zaal verwijderd. Het optreden van de groep Metá Metá uit Brazilië beloofd een swingend hoogtepunt te worden. Van Maria had ik al gehoord dat dansen één van haar hobby’s is. Daarom besluit ik mij geheel over te geven en me van alle remmingen te bevrijden. Ik probeer mij te herinneren hoe het vroeger ging in een discotheek in mijn studententijd. Maria en ik vinden een vrije plek op de vloer aan de rechterzijde van het podium. Enkele kennissen van Maria, uit het uitgaansleven, vinden we ook daar. In het begin van het optreden is de muziek van Metá Metá chaotisch en met een moeilijk te volgen ritme. Na een paar inleidende nummers wordt het beter te verteren en ik doe mijn best Maria in haar bewegingen te volgen. Ondertussen heeft zij haar wandelschoenen verwisseld voor de dansschoenen uit haar rugzakje. In ons hoekje bewegen we ons lustig in het groepje van zo’n acht mensen. De rest van de zaal is nog behoorlijk passief. Af en toe moet Maria even gaan zitten, vanwege haar pijnlijke knieën. Ik laat mij niet kennen en ik ga de volledige vijf kwartier door met mij in het zweet te bewegen. Hoe het er uit ziet kan mij niet schelen, maar ik beweeg en het geeft mij een bevrijdend gevoel. Onderwijl denk ik dat al deze energie ten goede komt aan het verkrijgen van een vriendin.
Aan het einde van het optreden wordt de muziek echt te hard en ik stop de vingers in de oren. De band is er klaar mee en de zaal loopt leeg. Maria en ik schuifelen mee en zoeken ons een weg naar de uitgang van de zaal en de garderobe. Ondertussen vraag ik mij af hoe het nu verder moet tussen ons. Haar nu zo maar laten gaan zou vreselijk jammer zijn. Het enige wat ik kan bedenken is haar een lift met mijn auto naar haar huis aanbieden. Ze was met de bus gekomen, zo had ze eerder op de avond vertelt. Haar met de auto thuisbrengen geeft nieuwe kansen. Maar ze reageert terughoudend, maar niet afwijzend op mijn aanbod. Er dienen zich ook praktische bezwaren aan. Mijn auto staat geparkeerd op een afstand van zo’n tien minuten lopen. Verder heeft ze nog een vouwfiets die wel gemakkelijk in de bus mee gaat, maar echt niet in mijn auto past. Dan nemen we afscheid met een stevige handdruk. Ik twijfel, moet ik haar nu al omhelzen en zoenen? Gelukkig heb ik haar e-mail adres, maar helaas nog niet haar woonadres.
In de dagen er na, denk ik na hoe ik op gepaste wijze opnieuw contact kan maken. Een voorstel om binnenkort gezamenlijk een evenement te gaan bezoeken lijkt me wel goed. Een e-mail naar Maria met dit voorstel geeft al snel een positief antwoord. Helaas is het tot op heden nog niet tot een afspraak gekomen. Zou dat toch komen omdat ik moeilijk bereikbaar ben zonder mobiele telefoon?
Hoe ging het verder?
Tijdens het eerste contact in ‘Doornroosje’, in het hoekje onder de trap, had ik al verteld over mijn plannen om vrij snel al voor een jaar naar Suriname te vertrekken. Dat maakte het moeilijk om het prille contact om te zetten in een verdere relatie. Vlak voor ik naar Suriname vertrok heb ik een fijne ontmoeting met haar gehad in een café in de stad. Het was 10 februari 2015, slechts enkele dagen voordat ik vertrok. Het was fantastische date in het café van Lux, voor ons beiden bekend terrein. In een intiem hoekje van het café hebben we uitstekend gesprek gehad van drie uur lang. De serveersters brachten ons een uitstekende lunch en daarna ook geslaagde aperitiefjes. Het was onduidelijk hoe het nu verder moest. We eindigden met een langdurige en intieme omhelzing in het nauwe straatje voor de zijingang van café Lux. Vanuit Suriname heb ik daarna e-mail contact gehad, maar tijdens dat jaar werd dat steeds minder. Toen ik in het begin van het jaar 2016 weer terug kwam had ik haar weer moeten opzoeken. Ik twijfelde en daar heb ik nog steeds spijt van.