Speciale dag
Een speciale dag vandaag, waar ik toch enigszins naar uitgekeken heb. Al eerder stond er een datum geprikt, ergens eind maart van dit jaar. Maar wegens vermoedelijk verontrustende berichten werd de uitnodiging afgezegd, of beter gezegd opgeschort. Vorige week viel er een nieuwe uitnodiging in mijn brievenbus, ook ditmaal weer afkomstig van mijn huisarts, compleet met oproepkaart met datum, tijdstip en instructies. Het gaat om de uitnodig voor de eerste vaccinatie voor het coronavirus, eerst een prikpauze en daar na toch maar weer een voortzetting. De risico’s van de bijwerkingen zijn zodanig klein dat ze niet opwegen tegen de vele voordelen van wel vaccineren. Dit ten gevolge van de alarmerende berichten uit de hele wereld van enkele gevallen na de vaccinatie met Astra Zenica vaccin. Bewust schrijf ik ‘na’ en niet ‘door’. Ik val in de leeftijdsgroep waarvoor de risico’s uiterst klein lijken, dus ik meld mij zonder enige terughoudendheid vandaag bij de kliniek van mijn huisarts op de tijd op de oproepkaart. Vandaag, op een zaterdag, is men speciaal daarvoor geopend.
Een warme ontvangst op deze zaterdagmorgen, de deur van de kliniek gaat vanzelf; maar dat is altijd al het geval. De trap naar de bovenetage, waar normaal de huisartsenpraktijk zetelt, is afgezet met een rood-wit lint. Dan maar de pijlen op de vloer volgen. Aan een tweetal tafeltjes in de gang zitten mijn huisarts en haar assistente, voor de ontvangst en de administratie. Bijna dankbaar neem ik mijn ‘registratiekaart coronavaccinatie’ in ontvangst, hoewel de eigenlijke handeling nog moet gebeuren. Ik word doorverwezen naar de volgende gang, waar een assistente in de deuropening van een van de kamers aldaar mij al opwacht. Het lijkt dat ik terecht ben gekomen op de kamer van een masseur, te zien aan de zacht gevoerde massagetafel die er staat. Daar mag ik mijn jas opleggen en wordt verzocht op een houten stoeltje plaats te nemen. Blijkbaar mag je zelf kiezen, of je de injectie links of rechts in de bovenarm wilt hebben. Ik kies voor de linkerkant, zoals ik op alle foto’s in de media gezien heb. Heeft waarschijnlijk het voordeel voor rechtshandigen, dat ze niet meteen onthand zijn als er merkwaardige krampen als bijwerking zouden optreden in de arm. De eigenlijke vaccinatie is snel gebeurd, zonder enig ceremonieel. Tenslotte ben ik al zo vaak geprikt bij de GGD voor bescherming tegen allerlei tropische ziekten.
Vervolgens word ik doorverwezen naar een wachtruimte om er nog een kwartier te wachten op mogelijke allergische effecten, zoals het protocol voorschrijft. Die wachtkamer blijkt de fitnessruimte te zijn aan het einde van de benedengang. Tussen de fitnessapparatuur, zoals loopbanden, fietstrainers en andere monsterachtige apparatuur staan houten stoeltjes opgesteld. Aan een tafeltje zit huisarts nummer twee. Zij verzoekt iedereen die binnenkomt op de klok te kijken en zelf de wachttijd van vijftien minuten in de gaten te houden. Het lijkt zowaar nog gezellig te worden in deze wachtruimte. Kennissen en buren die elkaar tegenkomen begroeten elkaar hartelijk en er ontstaan geanimeerde gesprekken. Een van wachtende dames complimenteert de huisarts en haar assistente voor de keuze van de muziek die er speelt. “Ja,” zegt de arts, “vanochtend hadden we klassieke muziek opstaan, maar dat gaf zo’n begrafenisstemming.” “Nou, van deze muziek krijg ik zin om naar een popconcert te gaan,” zegt de eerste mevrouw. Ondertussen staan er mensen op, zwaaien gedag en vertrekken na een kwartier. De assistente pakt een doek en reinigingsmiddel en maakt de vrijgekomen stoel weer hygiënisch schoon. “Mooi, zo zie ik nog eens hoe er schoongemaakt gemaakt wordt,” zegt een man tevreden. De assistente glimlacht gezellig. Ik vind het bijna jammer als mijn kwartiertje om is en ik blijf nog een minuut extra zitten. “Tot ziens, het was gezellig,” zeg ik tegen iedereen als mijn tijd gekomen is. Via een deur rechtstreeks naar buiten verlaat ik de fitnessruimte. Nu maar wachten op de mogelijke bijwerkingen van Astra-Zenica.
< vorige . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >