Devaluatie
In de kranten lees ik: “het land verkeert in een malaise”. Dat is geen loze kreet , want ik zie het om mij heen in de nabije omgeving. Het begon met de komst van een nieuwe regering na de verkiezingen van 12 augustus. In een column in Het Dagblad van Suriname lees ik letterlijk: “Deze regering moet weggeschopt worden”. Inderdaad direct al in de eerste maanden van hun regeerperiode zijn er maatregelen genomen die land, bevolking en bedrijven hard treffen. Het begon met de verhoging van de tarieven voor drinkwater en energie. Voor groot-verbruikers zijn de kosten van elektriciteit met een factor drie gestegen. Dat merk ik terdege bij het bedrijf waar ik werk. Iedereen is verplicht om op verspilling te letten. Zelfs op verlichting wordt bezuinigd. De directeur doet persoonlijk het licht in de gangen uit. Dagelijks loop ik aan het eind van de gang tastend in het duister op zoek naar de lichtschakelaar van mijn kamer.
Er was al langer sprake van een mogelijke devaluatie van de Surinaamse dollar. Nu werd er opeens twee weken geleden een devaluatie van de SRD met 20% ten opzichte van de US dollar afgekondigd. Dit komt hard aan in de portemonnee. Nog niet meteen voor de consument, maar wel voor bedrijven die spullen in het buitenland kopen voor dollars. Men verwacht dat het ook een forse prijsstijging in de winkels zal gaan opleveren. Het is niet alleen bij een verwachting gebleven, want ik merk het al in de winkels. Vorige week kostte een flesje sinaasappelsap nog SRD 3.50, vandaag valt het me op dat ik opeens SRD 4.00 moet betalen. In de bioscoop zijn de prijzen van alle kaartjes met 4 SRD gestegen, als compensatie voor de hogere energiekosten. Voor mij is de devaluatie juist gunstig, ik heb er in principe 20% meer koopkracht door gekregen.
De benzineprijs is gestegen de afgelopen week. Eerst zijn er problemen met de leveranties aan de benzinepompen en vervolgens sluiten de meeste pomphouders hun bedrijf. Vanwege een komende beslissing van de minister van Handel en Industrie over de prijs van de benzine, besluiten de pomphouders niets meer te verkopen. Het geeft lange rijen bij de pompen, op de vooravond van de sluiting. Ik zie het zelf bij mij in de buurt. Aan de rotonde ligt een ‘Service Station’, hier staan tot laat op deze avond lange files op alle vier de wegen naar de rotonde. Allemaal automobilisten die nog benzine willen tanken tegen de lage prijs. Als ik langs het pompstation loop zie ik een chaotische en paniekerige drukte. Gisteren lees ik in de krant dat de nieuwe benzineprijs vastgesteld is op ongeveer SRD 4.50 en dat is een verhoging van 65 cent.
Het grote Amerikaanse bedrijf Suralco (Suriname Aluminium Company) heeft deze week voorgoed zijn fabriek gesloten, nadat het 100 jaar voor inkomsten en werkgelegenheid heeft gezorgd. Volgens de berichten is deze week de laatste ton aluinaarde verwerkt en is de rook uit de schoorstenen definitief verdwenen. Hierdoor zijn er een kleine 2000 voormalige werknemers arbeidsloos. Ze krijgen een eenmalige uitkering, maar over de hoogte is onduidelijkheid. Over het lot van enkele honderden contractarbeiders is geen enkele zekerheid.
Op de grote pleinen in de stad worden spontaan protestdemonstraties gehouden, met als leuze: ‘weg met de armoede’. Er is een nieuwe beweging opgericht met als titel De Coup, een afkorting voor Democratisch Comité Uitbanning Politiek.
Dit is zomaar een greep uit het nieuws van de afgelopen week, ik zou nog meer kunnen opsommen.
De slechte economische situatie kan ik voelen op straat. In het loungecafé “The Coffee Corner”, waar ik regelmatig kom, is het deze week akelig stil. Als ik binnenkom word ik persoonlijk verwelkomd door het personeel. Er hangen vier dames van het bediend personeel niets doend aan een tafeltje, in de keuken is nog een kok. Met me zelf erbij tel ik drie klanten. Deze avond besluiten ze maar vroeg te sluiten, al om negen uur krijg ik ongevraagd de rekening.