Verkleumd
Het is mooi zonnig weer en ik maak mijn plannen voor de rest van de dag. In de middag moet ik even naar een plaatsje op 15 km afstand en vanavond wil ik naar de looptraining bij en op de atletiekbaan. Het is mogelijk om dat te combineren, alle loopspullen meenemen en ook een broodje mee als een snelle avondmaaltijd. Ik besluit het in twee etappes te doen. Eerst met de auto weg, dan naar huis, wat eten, omkleden en dan op de fiets naar de atletiekbaan. Het heeft voordelen, het is minder gesjouw met spullen en het half uurtje fietsen naar de baan is gelijk de eerste warming-up.
Het inlopen, na een klein half uur fietsen, gaat iets beter. Door het gebrek aan conditie kwam ik de vorige keren steeds als laatste terug van het inlooprondje van 5km door het bos. Nu ben ik niet de laatste. Op de ronde door het bos vallen de eerste regendruppels. Eenmaal terug op de baan regent het zacht maar gestaag. De oefeningen doen we dit keer onder de overkapping van de tribune, staand op de trappen en tussen de stoeltjes. Ondanks de regen gaat de training gewoon verder op de rondbaan. “Jullie zijn toch niet van suikergoed”, zegt de trainer altijd. De eerste sprintjes op de kunststof baan voelen weer vertrouwd. Het blijft regenen en ook door de wind voelt het guur aan.
De terugtocht op de fiets is vervelend. Ik had verzuimd om droge kleding of op zijn minst een waterdichte jas mee te nemen. Was ik toch maar met de auto gekomen. Het is donker geworden, maar de straatverlichting is nog steeds niet aan. Door de regendruppels op mijn bril is het zicht slecht. Bij iedere kruising moet ik driedubbel opletten en door mijn brillenglazen turen. Ik voel mij koud, nat en ellendig.
Het licht op de fiets wil ook niet werken. Ja, het wieltje van de dynamo zit wel tegen de band, maar het draait niet mee. Al zo lang ik deze fiets heb, slipt de dynamo en vooral bij nat weer. Een paar jaar geleden, toen het fietslicht het ook niet deed, kwam een motoragent langs bij oprijden om een bekeuring uit te delen. Toen had ik geen legitimatie bij me. De bedrijfsbatch van mijn toenmalige werkgever bleek voldoende als legitimatie. Nu, deze avond heb ik helemaal niets bij me. Geen geld, een paar losse euro’s. Het enige belangrijke wat ik bij me heb is de huissleutel. Onderweg vraag ik me af wat er zou gebeuren als ik weer aangehouden zou worden wegens rijden zonder licht. Legitimeren gaat niet en betalen ook niet. Misschien mee naar het bureau? Daar is het vast warm en droog.
Als ik thuis de sleutel in het voordeurslot steek, zijn mijn handen zo verkleumd dat er geen kracht meer in zit. Een minuut lang probeer ik de sleutel om te draaien, maar het lukt niet. Pas als ik overweeg om hulp van de buren in te roepen, lukt het om met twee handen mijn sleutel om te draaien. Binnen ben ik. Nu eerst de verwarming hoger en droge kleren aantrekken. De warmte van Suriname mis ik toch wel.