Terugkomen
Twente
Er is bijna dertig jaar zowat onopgemerkt vervlogen sinds ik op de universiteit in Twente ben afgestudeerd. Enkele jaren geleden ben ik er voor het laatst geweest in verband met het vijftig jarig bestaan van de universiteit. Vandaag rijd ik opnieuw met de auto naar het mooie Twente, maar nu voor de viering van het 55 jarig bestaan waarvoor de ‘alumni’ uitgenodigd zijn. Er zijn ruim veertigduizend studenten afgestudeerd in al die jaren en op deze terugkomdag worden zo’n 700 daarvan verwacht. Ik ga er naar toe in de hoop voormalige studiegenoten te ontmoeten en om te zien hoe de campus en de universiteit er nu bij staat.
De rit naar Enschede gaat haast als vanzelf. Nog steeds heb ik geen navigatie hulpmiddelen in de auto, want ik vind het altijd wel. Gewoon naar het oosten rijden, richting Hengelo en Enschede en dan zie ik vanzelf wel een ANWB bord met ‘Universiteit Twente’. Om het mezelf makkelijk te maken heb ik een kamer geboekt in het hotel dat op de campus staat, ‘Drienerburcht’. Het geeft mij veel rust als ik ’s avonds niet terug hoef te rijden. Een nachtje slapen in een hotel en dan een luxe ontbijt dat klaar staat, is wel zo prettig.
Rondleiding
De wandeling over de campus in een groepje ’s morgens om tien uur onder leiding van een tweetal studentes laat zien wat er aan nieuwbouw is ontstaan op de campus in de afgelopen jaren. Jammer is dat het faculteitsgebouw van mijn studierichting al vele jaren leeg staat. Het hoge gebouw van tien etages is en was altijd een kenmerkend gebouw aan de horizon. Nu ziet het er verloederd uit met gebroken ramen en het lijkt rijp voor de sloop. De universiteit heeft nog steeds niet besloten wat er mee moet gebeuren, slopen of een nieuwe bestemming. Er is ook vooruitgang. Er tegenover ligt de atletiekbaan, vroeger een verouderde sintelbaan, nu een nieuwe baan van rode kunststof. Weer zie ik het openlucht zwembad waar ik mijn watervrees overwonnen heb. Het mocht eigenlijk geen zwembad heten, want officieel was het een nood waterreservoir voor de brandweer. Met een leuke niet officiële aankleding werd het een mooi zwembad. Of het nu vooruitgang is of niet, maar er is nu ook een vestiging van de Starbucks koffieketen op de campus te vinden.
Luiheid is de basis van de vooruitgang
In een gemeenschappelijk presentatie in een van de grootste zalen van de campus wordt met alle genodigden teruggekeken op de afgelopen vijfenvijftig jaar. De nadruk wordt gelegd op studenten die beroemd zijn geworden of een succesvol bedrijf hebben opgericht. Een van de oudstudenten typeert de basis van de vooruitgang en de technologische ontwikkeling, die is namelijk ontstaan uit luiheid. Zijn bedrijf maakt een systeem waarmee je met spraak allerlei zaken in het huis kunt besturen. Het idee is ontstaan op een studentenkamer op de campus, je ligt al in bed en je bent vergeten het licht uit te doen. Toen al, drieëndertig jaar geleden heb ik op mijn kamer ook een systeempje gemaakt waarmee ik vanuit mijn bed alle lampen in mijn kamer kan bedienen. Een klein kastje, nauwelijks groter dan een luciferdoosje, bediende alle lampen. Alleen zat er een kabeltje aan en was het niet draadloos. De middag wordt opgeluisterd met optreden van de toenmalige campusband, The Bartenders Bluesband. Opgericht in de tijd dat ik ook op de campus woonden en ze bestaan dus ook al ruim dertig jaar.
Een rondgang door het huidige faculteitsgebouw laat mij zien dat er met het studentenleven nog niet veel veranderd is. Wel zijn er studierichtingen bij gekomen die vroeger ondenkbaar waren. In een groepje met ‘alumni’ loop ik door het ‘robot-lab’. Er wordt onderzoek gedaan ten dienste van de industrie, de medische sector en de interactie met de mens. Het valt niet te ontkennen dat dit Twente is, in een hoekje van het robotlab staat een segway die zodanig omgebouwd is dat er automatisch groene bierkratjes van en naar de supermarkt mee vervoerd kunnen worden. De studenten leven nog steeds op koffie, op alle tafels overheersen de collectie koffiemokken. Het is vrijdagmiddag en in een hoekje van de afdeling wordt dat gevierd door een groepje studenten met een groen bierkrat op tafel.
Avondprogramma
De dag wordt afgesloten met een borrel en een diner. Het is een lopend buffet en een staand diner. Jammer vind ik het dat ik nog steeds geen enkele bekende of studiegenoten getroffen heb. Aan de sta-tafels is het wel makkelijk converseren met de onbekenden. Het leeftijdsverschil is groot. Ik eet aan een ronde statafel samen met twee alumni die een jaar geleden afgestudeerd zijn en een oudgediende die vijfenvijftig jaar geleden bij de allereerste lichting van studenten behoorde.
Ik hoef niet terug te rijden dus ik heb alle tijd voor het avondprogramma. In het cultuurgebouw , ‘De Vrijhof’, treedt één van de huidige campusbands op. Er zijn slechts twee luisteraars. Dan maar eens kijken in het Sportcafé in de ‘Bastille’. Bij de presentatie van de sportverenigingen mis ik mijn oude ‘Breedtesport’ vereniging, De Stretchers. Er is gratis koffie met koek en ik maak een praatje met een paar leden van de atletiekvereniging Kronos. Maar verder weet ik niet wat ik hier bij het avondprogramma te zoeken heb.
Ik voel mij een beetje als een schildpad, die terugkeert naar de plek van geboorte. Er is veel veranderd en dat moet je accepteren. Nog een keer teruggaan doe ik zeker en dan wil ik verder rondkijken, maar dan in de buurt van mijn voormalige studentenflat en de bosrijke omgeving.