Dertig
Nee, het is niet mijn leeftijd, dertig, maar wel het aantal jaren dat ik in Nijmegen woon. Deze maand is het precies dertig jaar geleden dat ik naar de stad Nijmegen verhuisde omdat ik daar ging werken. Meteen vanaf de universiteit in Enschede naar mijn eerst baan in deze Gelderse stad. Naar later bleek ook mijn enige baan. In die jaren is er veel veranderd, in het bijzonder bij het bedrijf waar ik ging werken, toen nog Philips geheten. In de laatste jaren is een groot deel van het bedrijf verder gegaan onder de naam NXP en heden ten dage staan er weer berichten over een overname van het bedrijf in de media. Deze overgang naar Qualcomm zal ik niet meer van dichtbij meemaken, want sinds bijna twee jaar heb ik het bedrijf vrijwillig verlaten. In die 28 jaar dat ik er gewerkt heb is er veel om mij heen veranderd, terwijl ik steeds op de zelfde plek en ook min of meer in de zelfde functie bleef. Ontelbare reorganisaties heb ik meegemaakt, waarbij de afdeling weer eens van naam veranderde. Managers kwamen en vertrokken weer. Steeds als ik weer eens van een vakantie terug kwam was het eerste wat ik aan mijn collega’s vroeg was: “heten we nog het zelfde en hebben we nog de zelfde baas?”. Dat alles is nu verleden tijd en ik kijk terug op een boeiend arbeidsverleden waarin ik de technologie heb zien groeien en expanderen.
Dit jaar woon ik ook 24 jaar in het zelfde huisje. Volgend jaar kan ik het jubileum vieren dat ik een kwart eeuw al woon in het huisje dat ik gekocht heb na eerst op twee andere adressen in Nijmegen gewoond te hebben. De eerste maanden in een soort van studentenflat, geregeld door Philips toentertijd, als eerste opvang voor nieuwe medewerkers. Daarna zo’n vijf jaar in een twee kamer flat op de vijfde etage in een torenflat in het westen van Nijmegen. Toen ik mij realiseerde dat ik de maandelijkse kosten drastisch kon reduceren door een huis te kopen in plaats van te huren, ben ik snel een koophuis gaan zoeken. Bij de bezichtiging van het vierde huis, samen met een makelaar die mij rond reed, was het raak. Dit huis wilde ik hebben en het was niet duur. Een knus huisje met twee bouwlagen op fietsafstand van mijn werkgever, met een hypotheeklast die de helft was van de huur van de twee-kamer flat. Volgend jaar vier ik dus het jubileum van het huis.
In het zelfde jaar dat ik een huis kocht, besloot ik ook een auto te kopen. De aanleiding was het invalide worden van mijn vader. Een vervoermiddel te hebben, zonder afhankelijk te zijn van het openbaar vervoer maakte het leven van ons beide makkelijker. Mijn vader woonde in Amsterdam en de auto was een uitkomst in de vele ritten tussen Nijmegen en Amsterdam voor bezoek, ziekenhuis bezoek en vervoer van mijn vader. Inmiddels rijd ik in mijn vierde auto, alle vier van Japans fabricaat. Eerst een Suzuki, die ik snel verkocht heb nadat binnen een jaar de eerste gebreken al kwamen. Daarna een Daihatsu, waar ik dertien jaar mee gereden heb en die nog steeds mijn favoriete auto is. Na dertien jaar kwam die Daihatsu Feroza echt niet meer door de APK keuring heen, zodat ik op zoek moest naar een andere. Toch maar weer een Daihatsu, maar een ander model. Na een jaar al vond ik dat nu maar eens een echte auto moest kopen en zo kwam ik bij mijn huidige Toyota Rav4. Al weer acht jaar rijdt die nu, zonder gebreken.
En zo ging het leven verder in de afgelopen dertig jaar, met werk, mantelzorg voor mijn vader en vrijwilligerswerk. Drie keer per jaar op vakantie, dat kon, genoeg vakantiedagen beschikbaar bij mijn goede werkgever. Terugkijkend hebben al die vakanties mij wel redelijk wat van de wereld laten zien, maar nooit het echte geluk laten vinden. Het huis waar ik dus nu bijna 25 jaar in woon is ook nooit echt mijn thuis geweest. Ik heb het gebruikt als hotel, weinig thuis, alleen om te slapen en de meest noodzakelijk dingen en dan weer op pad. Steeds weer op zoek naar een activiteit buiten de deur. Eigenlijk ben ik nog steeds op zoek naar mijn echte roeping, daar heb ik misschien nog dertig jaar de tijd voor.