Voorjaar
Op deze eerste dag van het voorjaar kijk ik ’s morgens naar buiten. Een stralend zonnige dag, maar de verwachte temperaturen zijn aan de kille kant. Bij het opstaan voel ik direct hoe het met mijn blessures gaat, een pijnlijke schouder rechts en een zeurende knie, ook rechts. Met die schouder heb ik al een paar maanden last, eigenlijk al sinds november van het vorig jaar. Eerst leek het wel op een soort spierpijn die ik alleen voelde bij bepaalde bewegingen met mijn arm. Dat gaat vanzelf wel over denk je dan. Toen het in februari van dit jaar nog niet over was, heb ik hulp gezocht bij een fysiotherapeut. Het adres van deze therapeut die gespecialiseerd is in schouderklachten kreeg ik van een goede kennis. Zij had ook dergelijke klachten gehad en was er in een paar behandelingen vanaf. Deze therapeut, gevestigd tegenover het grote medische bolwerk in Nijmegen, het Radboud ziekenhuis, had al direct een diagnose. Na een paar minuten trekken en duwen aan mijn rechterarm en schouder was de diagnose: een ‘frozen shoulder’. Het goede nieuws is dat het geneest, het slechte nieuws is dat het lang kan duren. Daarom doe ik iedere avond thuis oefeningen met mijn arm en met een band van elastiek die aan de tafelpoot geknoopt zit. ’s Morgens ben ik dan benieuwd hoe mijn arm deze dag aanvoelt.
Met vernieuwde energie liep ik de afgelopen weken weer mijn rondjes over de atletiekbaan. Het gaf mij de inspiratie om mij in te schrijven voor de St. Stevensloop, een hardloopwedstrijd over 5, 10 of 21 km door Nijmegen en de buitengebieden. Nog geen week later moest ik de trainingssessie op dinsdag vroegtijdig afbreken, omdat ik problemen had met de luchtwegen. Een lichte pijn op de borst hinderde om goed en diep door te ademen. Misschien een lichte verkoudheid en na een paar dagen waren de klachten vanzelf verdwenen. Al met al had ik toch wel twijfels of het wel zo’n goed idee was om me in te schrijven voor de 10km van de St. Stevensloop. Daarom besloot ik de vrijdag ervoor om een eigen testloopje te doen in het bosgebied tussen Nijmegen en Malden. Een bekend rondje van ongeveer 10km en vaak bekend onder de naam ‘een rondje zweefvliegveld’. Gedurende dit loopje voelde ik al dat ik moest uitkijken met mijn rechterknie. Thuis gekomen voelde ik al wat pijntjes in die knie en de dag daarna was de knie pijnlijk bij sommige bewegingen en voelde wat strak en stug aan. Die St. Stevensloop voor de komende zondag leek nu geen haalbaar plan meer.
Soms lijkt het toeval mee te helpen in het nemen van beslissingen. Hoewel ik wel laat, maar toch op tijd, had ingeschreven voor die 10km loop, kreeg ik geen startnummer thuisgestuurd. Volgens de organisatie zou ik de donderdag voor de loop uiterlijk mijn startnummer per post gekregen moeten hebben. Na contact met de organisatie kwam de oplossing. Ik moest een vervangend startnummer op zondagmorgen gaan ophalen bij de balie ‘inschrijvingen voor buitenlanders’. Later heb ik nog ontdekt waarom ik die enveloppe nooit thuis gekregen heb. Bij het snel op het laatste moment inschrijven had ik een typefout gemaakt in het huisnummer en dat maakte het verschil dat het adres in een andere postcode viel. Vroeger waren er nog wel eens attente postbezorgers die dan toch de post in de juiste brievenbus duwde. Nu wordt blijkbaar als huisnummer en postcode niet kloppen de post niet bezorgd.
Achteraf was niet starten op die 10km een goede keus. Het was die zondag slecht weer, koud en er stond een straffe wind. Van collega lopers hoorde ik later dat het ‘afzien’ was op al die bruggen bij Nijmegen met tegenwind.
Langzaam gaat het weer iets beter met mijn rechterknie. Bijna voel ik geen pijnscheuten meer, alleen maar een wat vermoeid en stroef gevoel. Ook lijkt het wel alsof er een strak verband om heen zit. Om toch wat in beweging te blijven heb ik mij gisterenavond toch weer gemeld op de atletiekbaan. Als eerste preventie tegen knieblessures heb ik andere loopschoenen aangetrokken. De schoenen waar ik de afgelopen tijd mee gelopen had, waren twee en een half jaar oud. Dat is eigenlijk te oud voor loopschoenen, de demping verdwijnt dan. Daarom gisteren maar andere schoenen aangetrokken die wel ouder zijn, maar minder kilometers gehad hebben. Gelijk voelde ik al dat er meer demping in zit bij de eerste meters. Voor de veiligheid van mijn knie heb ik het gelaten bij het inloopprogramma. Eerst maar eens zien en voelen hoe mijn knie zich herstelt. Het was voornamelijk bedoeld om mijn knie weer wat beweging te geven en om mijn eigen zelfvertrouwen te herstellen.
Heel binnenkort toch weer eens nieuwe schoenen gaan kopen met een goede demping om nieuwe knieblessures te voorkomen.