Onderzoek
Al eerder schreef ik over de aardige tijdsbesteding van het meewerken aan onderzoeken op de universiteit. Het geeft een mooie vernieuwde inkijk in het studentenleven en een indruk wat er allemaal gebeurd in al die gebouwen van het Radboud universiteitscomplex. Bovendien levert het een beetje extra inkomsten op, die ik meestal vrij snel spendeer aan het uitgebreid eten in een restaurant in de buurt.
Een aantal onderzoeken gaan over het gedrag van de mensheid in sociale situaties en ook over de verwerking van prikkels van de zintuigen in de hersenen. Vaak zijn het testen die eenvoudig uit te voeren zijn achter een computerscherm, waarbij de proefpersoon dan een “taakje”moet uitvoeren. Dan kan zijn het luisteren naar geluiden, of het kijken naar afbeeldingen en dan indrukken van knoppen. Het kan zijn dat je woorden moet associëren of moet reageren op relaties tussen afbeeldingen en woorden. De reacties worden vastgelegd en ook de snelheid waarmee je op de knoppen drukt. Vaak wordt dan ook de hersenactiviteit geregistreerd met een EEG of een andere meetmethode. Bij een recent onderzoek was het nodig om ook een MRI scan van mijn hoofd te maken. Met deze driedimensionale afbeeldingen van de hersenen kan de onderzoeker de gemeten activiteit nauwkeuriger plaatsen. Vaak probeer ik na afloop van de testen bij de onderzoeker of onderzoekster te weten te komen wat er nu precies gemeten is en wat er met het resultaat gebeurd. In het belang van het onderzoek is men bewust terughoudend met het geven van informatie over de resultaten. Pas als het benodigde aantal proefpersonen is afgewerkt, kan men meer informatie geven over de proefopzet. De proeven zijn nodig om een stelling of een hypothese te bewijzen voor het schrijven van een proefschrift, waarop de student dan promoveert.
Een enkele keer geeft de onderzoeker, of onderzoekster in dit geval, wat meer openheid. Zo kreeg ik dus een kopie van een paar foto’s van een MRI scan van mijn schedel. Op een vervolgafspraak zal de onderzoekster wat meer vertellen wat er op die merkwaardige foto’s te zien is en wat de functie is. Ik ben heel benieuwd wat al die rare dingen in mijn hoofd zijn. Het schijnt allemaal normaal te zijn, anders had men dat wel opgemerkt. Een mooie bijkomstigheid van deze onderzoeken is dat je er gratis een diepgaand onderzoek krijgt. Waar anders lange wachttijden in ziekenhuizen voor nodig zijn, als je op een vermoeden van een arts naar een scan gestuurd wordt, gebeurd dat nu zomaar en tegen uitbetaling van een leuke vergoeding.
Nu ik die foto’s van de binnenkant van mijn schedel heb, vind ik het interessant om te zien, maar anderzijds ook griezelig. Hieronder twee foto’s die ik van een vriendelijke onderzoekster kreeg thuis gestuurd. Ik hoop dat ik er in het dagelijkse leven wat minder angstaanjagend uitzie. (klik op de plaatjes om ze te vergroten)
