Vissen
Zaterdagochtend, alle proviandkasten thuis zijn leeg, de koffie is op en in de koelkast staat alleen een bijna leeg kuipje margarine. Ik besluit me zelf eens te trakteren op een uitgebreid ontbijt in het centrum van Nijmegen. Het was een drukke week en ik vind dat ik het verdiend heb. De afgelopen weken waren voor een groot deel gevuld met activiteiten rondom de gemeenteraadsverkiezingen. Ik was weinig thuis en heb daarom niet al te veel aandacht besteed aan een goed gevulde koelkast. Of was het voorbedachte rade om geen boodschappen te doen zodat ik wel buiten de deur moest ontbijten? Met enige spoed haast ik mij naar café De Blonde Pater, waarvan ik weet dat ze uitstekende ontbijten serveren.
Het is er altijd gezellig druk in dat café in het centrum, ook op zaterdagmorgen en er is een uitgebreide keus aan kranten. Met de dikke zaterdagkrant installeer ik me aan een tafeltje en even later wordt dat tafeltje volgezet met een uitgebreid ontbijt. Omelet, gebakken spek, een pannenkoek en een paar soorten brood, dat presteer ik niet in eigen keuken. Altijd een fijn en rustig begin van de dag zo.
Gisteren heb ik een reis gemaakt naar het westen van het land voor een korte bespreking bij een uitgeverij. Ik ben van plan om één van mijn schrijfproducten binnenkort in boekvorm uit te geven. Met de dame van de uitgeverij heb ik een prettig gesprek over lay-outs, lettertypes en een ontwerp van de omslag. Even later maak ik kennis met de jongedame die het omslag ontwerp zal gaan verzorgen. Het uitgeven van een boek in eigen beheer is even een kleine investering, maar met een gerede kans dat het zich op termijn terugverdient. Later zal ik er hier meer over schrijven.
Op de terugweg naar huis stop ik bij het wegrestaurant Bloemheuvel langs de A12. Regelmatig kom ik bij ‘Bloemheuvel’. De eerste keer was vele jaren geleden bij mijn autorijlessen. In het lesprogramma zat een dag rijden over de snelweg van het oosten naar het westen van het land en terug. De vaste stop van de desbetreffende rij-instructeur was bij ‘Bloemheuvel’. Zijn voorkeur omdat er altijd een gratis ‘re-fill’ van de koffie mogelijk was. Later is dat wegrestaurant ook van mij een vaste stopplaats geworden tijdens de vele ritten tussen Nijmegen en Amsterdam. Van die ‘re-fill’ mogelijkheid heb ik vaak gebruik gemaakt. Later, waarschijnlijk ten gevolge van reorganisaties en bezuinigen, was er geen geen ‘re-fill’ mogelijkheid meer. De gevulde koffiepot op het warmhoudplaatje was verdwenen. Bloemheuvel werd in mijn beleving een wat saai en ingeslapen restaurant waar ik ’s avond vaak de enige klant was. Het mooiste vond ik het grote aquarium met de tropische vissen tegenover de toiletten. Vaak heb ik daar lang staan kijken naar de grote cichliden die met hun eigen bezigheden druk waren. De grote vissen waren zich bewust van hun toeschouwers en ze keken mij altijd door het glas aan. Soms een blik van herkenning.
Toen ik gisteren weer bij Bloemheuvel stopte voor een lunch onderweg, zag ik dat het restaurant nu volledig door La Place is overgenomen. Het is flink verbouwd in de stijl van alle La Place restaurants. Waar het eerst ingeslapen en uitgestorven was, heerste nu een levendige drukte. Maar helaas het aquarium was er niet meer, dat paste waarschijnlijk niet in de La Place formule. Ik miste de grote intelligente cichliden vissen en ik vroeg me meteen af of ze nog leefden en of ze nu gelukkig zouden zijn in een ander aquarium?