Nachtloop
na enkele maanden, of misschien wel een jaar en na zelfs een keer uitgestapt te zijn, durf ik het weer aan. De maand november nadert en dat betekent dat de de beroemde Zevenheuvelenloop er weer aankomt. Al weken van te voren zie je overdag en ’s avonds steeds meer hardlopers op de openbare weg die zich voorbereiden op deze hardloopwedstrijd over 15km door de omgeving van Nijmegen. Vele malen heb ik meegedaan met deze loop over het heuvelachtige parcours. Nee, er zitten geen zeven heuvels in de route, maar de naam is wel afgeleid van de weg waar een belangrijk deel van de route overheen gaat. In de gehele Zevenheuvelenweg zitten inderdaad wel zeven heuvels en heuveltjes. Als je de meest zware heuvels tijdens de hardloopwedstrijd probeert te tellen, zijn het er maar vier.
In de afgelopen paar jaar heb ik niet meer meegedaan aan deze Zevenheuvelen wedstrijd omdat ik regelmatig last had van blessures. Eerder dit jaar last gehad van mijn knie, dat gaat nu al veel beter. Vervolgens kreeg ik de laatste twee maanden wat pijn in mijn borst. Na wat onderzoeken denkt mijn huisarts aan het syndroom van Tietze, dat gaat allemaal vanzelf over. Het geeft mij wel het gevoel dat ik niet goed diep kan ademhalen en dat belemmert mij enigszins bij het hardlopen. Dit alles bij elkaar maakte dat ik me nog niet echt in staat voelde om dat jaar weer de volledig 15km van de Zevenheuvelenloop in een acceptabele tijd te volbrengen.
Sinds kort biedt de Zevenheuvelenloop organisatie een kortere loop aan van slechts 7.5 km op de zaterdagavond, voorafgaand aan de grote loop. Steeds hoorde ik verhalen dat deze ‘Zevenheuvelenloop by Night’ zo mooi en gezellig is. Alle bij elkaar afwegend besloot ik dit jaar maar eens in te schrijven voor deze loop ‘by night’. Zo nachtelijk als de naam suggereert is het niet, de loop start in de vooravond om 7 uur in het centrum van Nijmegen, op de zelfde plaats als de 15km loop op de zondagmiddag.
Ondanks dat in het startpakket allerlei adviezen gegeven worden om op deze zaterdag 16 november zoveel mogelijk met het openbaar vervoer, of met de fiets naar het centrum te komen, ga ik gewoon met de auto naar het stadscentrum. Als inwoner ken ik de plekken waar je heel dicht bij het start- en finish terrein kunt parkeren, zonder zelf maar parkeergeld te moeten betalen. Zo loop ik dus binnen tien minuten van mijn parkeerplaats naar de startlocatie. Een afstand van een kleine kilometer en mooi te gebruiken voor warmlopen. Maar de vele voetgangers en fietsers op dit stukje openbare weg maken inlopen lastig, zeker als ik al snel bij de grote rotonde van het Keizer Karel plein aan kom. Door de massale stroom van lopers van station naar startplaats kun je hier alleen nog maar wandelen.
Gemakkelijk en mooi op tijd, niet te vroeg en niet te laat, geraak ik in het juiste startvak. Volgens de sticker op mijn borstnummer mag ik in het blauwe vak, het een na voorste vak. Ik vraag me nog af wat voor tijd ik zou moeten hebben opgegeven om in dit vak te worden ingedeeld. Om me heen zie ik lopers die zich helemaal hebben voorbereid op een loop bij ‘night’ en zich hebben volgehangen met lampjes in allerlei kleuren.
Na het startschot ben ik binnen twee minuten over de startlijn en het is toch behoorlijk vol en druk op het parcours. Het eerste deel van de route is gelijk aan dat van de originele 7Hloop en dat is bekend terrein. Mijn plan voor vandaag is niet om te proberen een snelle tijd te lopen, het enige doel is om weer eens aan een loopwedstrijd mee te doen en het zelfvertrouwen te verstevigen. In het eerste vlakke stuk kan ik naar mijn gevoel een redelijk tempo handhaven. Deze kortere route maakt dan een bocht naar links en gaat sterk heuvelopwaarts een bosgebied in. Tenminste dat neem ik aan op deze voor mij onbekend weg en het is erg donker. We missen nu ook de straatverlichting en dat maakt het voor mij onbekend. Het gemis aan licht heeft de organisatie gecompenseerd door langs beide zijden van de weg een lichtslang aan te leggen. Om de de sinistere sfeer op dit stuk weg te vergroten wordt er langs deze hele weg psychedelische synthesizer muziek gespeeld. Ik kan de grond onder mijn voeten niet zien, maar voel wel dat het ongelijk is. Het lijkt een slechte asfalt weg met gaten en kuilen. Hierdoor word ik onzeker en ga vanzelf wat langzamer lopen. Het aantal lopers dat mij inhaalt wordt groter en steeds voel ik weer dat iemand mij rakelings passeert of ik voel een duw. Door de duisternis, het gedrang en de sombere muziek besluit ik haast om aan de kant gaan en verder te wandelen.
Dan zie ik dat er een drankpost over honderd meter is en ik besluit door te lopen. Bij de kraampjes neem ik een bekertje water en wandel twintig meter. Vanaf hier is er weer straatverlichting en daalt de asfaltweg geleidelijk. Dat geeft mij de moed om weer verder te gaan in een redelijk tempo.
Bij de finish ben ik niet echt uitgeput, maar gelukkig dat ik weer eens aan een wedstrijd heb deelgenomen, hoewel ik het zelf niet echt als een wedstrijd ervaren heb. Als ik al lang over de streep ben, hoor ik de speaker omroepen dat nu pas een derde van de lopers gefinisht is. Als ik terug wandel naar de parkeerplaats van mijn auto, verbaas ik me over de enorme hoeveelheid mensen die op zaterdagavond op straat, op de fiets, als wandelaar aan het verkeer deelnemen.
Enkele dagen later spreek ik in het clubhuis van mijn vereniging een paar clubgenoten en hoor dat er meer lopers zijn die het donkere stuk door het bos met de onzichtbare slechte weg als vervelend ervaren hebben. Gelukkig, ik was al bang dat ik claustrofobisch aan het worden was.