Visie
Het is een stralende zonnige zondagmorgen halverwege januari en ik loop door het centrum van Amsterdam. Een goede kennis heeft mij uitgenodigd voor een ‘vision day’ en omdat ik vandaag toch geen andere zaken in de agenda had staan, ging ik graag op de uitnodiging in. Met de trein was ik aangekomen op het Centraal Station en door het vroege tijdstip en doordat het zondag was, lag het grote stationsplein er verlaten bij. Nog nooit heb ik het zo rustig als nu meegemaakt in Amsterdam. Het adres waar ik moet zijn ligt ergens in het westelijk deel van de stad en op de kaart had ik gezien dat deze afstand gemakkelijk in een half uurtje te lopen is. Het is nog fris op deze ochtend, maar met de opkomende zon in de rug is het een fijne wandeling. Ondanks dat ik zo’n vijfentwintig jaar in Amsterdam heb gewoond lijkt deze buurt geheel nieuw voor mij. Heel vaag kan ik me nog iets herinneren, zoals de bruggen over het spoor en een brug over een kanaal. Misschien heb ik hier ooit met mijn vader nog wel eens gewandeld toen ik heel jong was. In ieder geval geeft het mij een hernieuwde kennismaking met de stad Amsterdam.
Bijna twintig minuten te vroeg kom ik aan bij het adres waar ik moet zijn. Het is een buurt met wat oudere huizenblokken van drie etages en het bewuste adres ligt aan een parkje. Om de tijd wat op te vullen loop ik een rondje langs het parkje, waar ik alleen enkele hondenuitlaaters tegenkom. Een kwartier voor de afgesproken tijd durf ik het wel om aan te bellen. Ik ben de eerste van het groepje van zes mensen dat verwacht wordt. Het geeft wel de ideale gelegenheid voor een fijne omhelzing met de gastvrouw en even bijpraten.
Geheel blanco ben ik naar deze vision day gekomen, geheel onvoorbereid en zonder een goed beeld wat we vandaag gaan doen. Maar ik had deze zondag toch geen andere belangrijke activiteiten en een lunch is inbegrepen, dus naar Amsterdam. In de ruimte liggen zes yogamatjes klaar en in de gang liggen enorme stapels met tijdschriften. In de keuken staat een doos met scharen en lijm. Dit alles zijn de basis onderdelen voor vandaag.
Als de rest van de groep binnen is, installeren we ons met ons zessen op de yogamatjes en de leidster begint haar inleiding. Er is een bepaalde reden waarom wij als groep zo uitgekozen zijn. Om achter die reden te komen, moeten we eerst wat over ons zelf en onze historie gaan vertellen. Zo hoor ik van de groepsgenoten best heftige en emotionele verhalen. Met enige hulp ontdekken we de onze gezamenlijke overeenkomst. We hebben allemaal in onze recente leven een belangrijke verandering meegemaakt of zelf geinitieerd. In mijn geval blijkt dat de beslissing om te stoppen met mijn werk en leven in Nederland en dan voor een jaar naar Suriname te gaan.
Het verdere doel van vandaag is om ons zelf beter te leren kennen en voor je zelf uit zoeken wat er zou gebeuren als je met je huidige leven nog vijf of tien of twintig jaar zou doorgaan. Dat geeft toch wel even een moment van bezinning en gelijk dringen zich verbeterpunten op. Ik schrijf in mijn aantekenboekje, dat klaar lag op het yoga matje: gezondere voeding, meer groente en fruit, maar vooral: geniet van het leven. Na een sessie van warming up met intensieve yoga oefeningen begint het echte werk voor vandaag.
We gaan allemaal onze eigen vision-board maken. Uit de enorme verzameling tijdschriften gaat iedereen foto’s, illustraties en teksten knippen die aanspreken. Het kan zijn dat je de foto mooi vindt, of er een betekenis in ziet, of er een voorbeeld aan wilt nemen of welke andere reden dan ook. Van alles wat we uitknippen gaat ieder zijn eigen collage maken op een vel karton. Zo zitten we met z’n allen een groot deel van de middag op de grond gezellig te scheuren, te knippen en te plakken. Tussen ons in liggen de stapels met tijdschriften en het afval van vele papiersnippers. Na de geur van de soep van de lunch, gaat nu de geur van de lijm domineren. Aan het einde van de middag is iedereen klaar met zijn of haar creatie en de borden zijn kleurige plakkaten geworden met een bonte verzameling van afbeeldingen en teksten.
Onze gastvrouw en leidster van deze dag bekijkt en bespreekt ieders werk. Ze zet het vision-board tegen de wand om het goed te zien en bekijkt het met een serieuze blik. We krijgen het advies om tijdens het bespreken vooral aantekeningen te maken in ons boekje. Ik schrijf op: ze ziet er een kleurrijk drieluik in, met de thema’s schrijven, reizen en fotografie. Het licht is innerlijk naar boven en ik moet er in toestemmen dat er nu tijd voor mij is, nadat ik vele jaren mijn tijd voor anderen gebruikt heb. Ik moet vooral afmaken waar ik aan begonnen ben. Dan doelt ze op het afmaken van het drieluik. Ik vat het op dat ik nu echt hard moet gaan werken aan het afmaken van het boek dat ik aan het schrijven ben.
Jammer vind ik het dat deze dag nu al ten einde is, we nemen hartelijk afscheid van elkaar en gaan ieder ons eigen weg. Het is toch lastig om het kartonnen bord van een kleine meter lang zo in de trein mee te nemen. Gelukkig vindt de gastvrouw nog een plastic zak, waarin ik mijn creatie, voorzichtig opgerold, mee kan nemen. Wat nog rest is een wandeling terug naar het Centraal Station. Het is nu veel drukker op straat en op het stationsplein, eigenlijk vond ik de sfeer in de vroege ochtend prettiger. In de trein laat ik de hele dag nog eens in gedachte passeren, terwijl ik afwezig naar het voorbij flitsende landschap staar.