Onderhoud
Op dit tijdstip en we schrijven eind april 2020, had ik gepland twee weken in het Spaanse Sevilla te zitten. Niet echt een vakantie, maar meer een studiereis, met veel vrije tijd. Al in het begin van dit jaar had ik mij ingeschreven bij een taalinstituut voor een aanvulling van de Spaanse les in Nederland. Nergens kun je een taal beter leren dan in het land zelf. Vorig jaar heb ik dit ook gedaan, toen was het slechts een week, maar wel een week met een vakantie gevoel. ’s Morgens vier uur les in het instituut en dan een lunch in de stad en dan nog de hele rest van de middag en avond voor je om alles van de stad te verkennen. Dan ’s avonds nog een beetje huiswerk, maar dat hoort erbij en geeft je wat zinnigs te doen. Maar dat alles gaat deze twee weken niet door, wegens alle beperkingen en maatregelen voor het rondzwervende virus dat de hele wereld in z’n grip houdt. Dus de reis werd door het taalinstituut en de Nederlandse reisorganisatie ruim op tijd gecanceld en ik kreeg een tegoedbon om bij de dezelfde organisatie binnen een jaar te besteden. Helaas had ik de vluchten apart bij een goedkope Spaanse maatschappij geboekt, of eigenlijk vier vluchten. Een retour naar Barcelona en een retour op de binnenlandse vlucht van Barcelona naar Sevilla. De internationale vluchten zijn officieel gecanceld en ook met een tegoed als compensatie. Maar beide binnenlandse vluchten zijn nog niet gecanceld, dus daar verstrekt men nog geen tegoed voor. Toch merkwaardig dat je geen compensatie krijgt voor een vlucht die onbereikbaar is zonder de internationale vlucht. Maar deze hele periode van quarantaine en ‘lock-down’ is al een tijdperk van geven, nemen en onthoudingen. Die Spaanse les is ook al in een vroegtijdig stadium stopgezet. Dus deze afgelopen weken en maanden had ik wat meer tijd in huis over.
Zo rond de overgang van wintertijd naar zomertijd viel het me op dat mijn tuin nu toch echt weer wat onderhoud nodig heeft. Tuinieren is nooit echt mijn hobby geweest en daarom heb ik zo’n acht jaar geleden een groot deel van het tuinoppervlak laten betegelen. Op voorstel van de hovenier zijn er aan twee zijden toch stroken vrijgehouden voor beplanting. Daar heeft de tuinman toen op eigen voorstel wat kleine struikjes geplant. In de loop der jaren werden die struikjes steeds groter en een aantal groeiden boven mijn macht uit. In eerste instantie kon ik door af en toe een beetje te snoeien de groei beperken. Maar toen ik dat een jaar achterwege gelaten had, waren die kleine struikjes zo groot geworden, dat ik er met een trap nauwelijks meer bij kon komen voor het snoeien. In de herfst heb ik nog een poging gewaagd, verdeeld over twee zaterdagmiddagen. Een simpele snoeischaar was niet voldoende, er moest flink gezaagd worden. Achteraf heeft het me nog een paar weken pijn in arm, schouder en ribben opgeleverd.
Pas bij het aanbreken van de zomertijd werd ik mij weer bewust van het uitzicht in de tuin. Pas toen viel het me op dat het enige boompje, wat in een hoek staat, nu compleet scheef hing. Waarschijnlijk door de hevige stormen van januari en februari is dat boompje zowat omgewaaid en stond of lag onder een hoek van 45 graden. Dat was voor mij het moment om weer contact te zoeken met de tuinman die al een aantal keren eerder geweest was. Zoals altijd kwam hij weer op een namiddag voor inspectie en om de hoeveelheid werk in te schatten. Hoofdschuddend bekeek hij de chaos in mijn tuin en beloofde over enige tijd met een datum te komen om met het werk te starten. Omdat ik nu toch wat meer vrije tijd heb en mijn werkdagen flexibel kan indelen, zei ik dat in principe ieder dag wel goed was.
Toch verbaasde de tuinman me, door op een maandagavond te bellen en te vragen of hij morgenochtend al kon komen. Tijdstip nog niet echt bekend, het kan in de loop van de ochtend worden of in de loop van de middag. Ik vind alles best, dus kom maar. Uiteindelijk is hij met een assistent een middag aan het werk geweest en een tweede assistent is de volgende dag een uurtje bezig geweest met het reinigen van de tegels. Opgelucht kijk ik nu naar het resultaat. Het ziet er weer opgeruimd uit en alleen had ik nooit kunnen doen, vanwege het gebrek aan ervaring, gereedschap en doorzetting. Neem bijvoorbeeld het afvoeren van al het afval, ik had dat met steeds een vuilniszak gedaan. De hovenier doet dat met flinke harken, kruiwagen en een aanhangwagen. Nu kan de tuin er weer een paar jaar tegen, zonder een wildernis te worden.
Weer neem ik me voor het vanaf nu regelmatig zelf bij te gaan houden. Nu kan ik nog zelf alles snoeien met een schaartje. Zou dat lukken, of zou de tuinman weer over vijf jaar komen en hoofdschuddend de wildernis overzien?
