Tweede prik
Toch enigszins naar uitgekeken, maar op 12 juni is het zover dat ik mijn tweede vaccinatie kan gaan halen bij mijn huisarts. Weer met het door velen gewantrouwde Astra Zenica, maar zelf heb ik geen enkele twijfels. Ook deze zaterdagochtend ga ik op weg naar de huisartsenpraktijk en daar zitten ze weer aan hun tafeltje in de gang op de benedenverdieping, één van de huisartsen en een praktijkassistente. Er zijn meerdere zestig- tot vierenzestig-jarigen die op dit moment zijn uitgenodigd en in de gang schuifelen we geduldig door in de kleine wachtrij en op gepaste afstand.
Als ik kan aanschuiven bij mijn huisarts aan haar tafeltje vraagt ze of ik nog bijwerkingen ervaren heb van de eerste vaccinatie. “Nee niet echt,” zeg ik, “misschien voelde ik me een paar dagen wat vermoeid en had ik meer behoefte aan slaap of koffie.” Maar toch wil ik bij haar even melden dat ik al een paar weken last van mijn linker bovenarm heb, het voelt als spierpijn. Bekend is dat één van de bijwerkingen van de vaccinatie spierpijn kan zijn, hoewel ik zo’n vier weken achter elkaar wel lang vind. Ze zegt dat ik dan maar eens op het spreekuur moeten komen. “Maar ik heb ook al een eerste consult bij een fysiotherapeut gehad, “ zeg ik. Dat vind ze verstandig en heeft het er verder niet meer over. Mijn kaartje van de eerste vaccinatie wordt verder aangevuld met een zegeltje met het batch nummer en een stempel en ik mag doorlopen, verder de gang in. Bij het eerste kamertje in de gang staat al een verpleegkundige klaar voor de daadwerkelijke prik. Dit keer lijkt het nog sneller te gaan dan de eerste keer en ik voel er nog minder van. Er komt zelfs geen enkel beetje bloed uit en een pleister is niet eens nodig. “Hij zit er toch echt in,” zegt de verpleegster, als ik opmerk dat het zo snel ging. In de geïmproviseerde wachtkamer even verderop, tussen de fitnessapparaten, is her eerst even zoeken naar een vrij stoeltje. “Daar in de hoek is nog plaats,” zegt de andere huisarts, die in de wachtruimte toezicht houdt. Rondkijkend herken ik weer enkele andere mensen die er ook waren bij de eerste prik. Zo gezellig als het de vorige keer was, wordt het vandaag niet. Als het verplichte kwartier wachten er voor mij op zit, wandel ik de deur uit. Ondertussen vraag ik mij af hoe ik nu aan het echte vaccinatiebewijs kan komen, of zou het afgestempelde kaartje ook rechtsgeldig zijn.
Van mijn linker bovenarm blijf ik ook na een paar weken en enkele behandelingen door de fysiotherapeut nog steeds last hebben. De meeste pijn voel ik tijdens vreemde bewegingen met die arm, voornamelijk naar achteren of opzij, of bij het aantrekken van een jas. Volgens de therapeut zit de oorzaak in mijn schouderkapsel, waarschijnlijk een ontsteking, of toch weer een ‘frozen shoulder’? Bij het bijna wekelijkse bezoek doet hij een soort van massage en test de beweeglijkheid van die arm. Voor thuis heb ik oefeningen gekregen die ik moet uitvoeren met behulp van een elastiek. Terwijl het ene eind aan de tafelpoot geknoopt zit, houd ik het andere eind in de linkerhand en voer de voorgeschreven bewegingen uit. Dagelijks en drie maal twintig stuks voor iedere oefening. Erg veel verbetering bemerk ik nog niet, maar de klacht wordt ook niet erger. Er valt mee om te gaan in het dagelijkse leven. De therapeut had al voorspelt dat het lang kan duren, voordat het helemaal genezen is.
<< vorige – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – volgende >>