Restafval
Al een tijdje heb ik het gevoel dat ik nog één van de weinige ben die thuis nog een analoge telefoon lijn gebruikt. In mijn woonkamer staat, wat sommige antiek zouden noemen, een telefoon met draaischijf. Dateert uit het jaar 1965 en doet het nog steeds, want deze telefoons van de toenmalige PTT zijn robuust, degelijk en niet kapot te krijgen. Nog steeds vind ik een analoge telefoon het meest betrouwbare communicatiemiddel. Het hoeft nooit opgeladen te worden, het heeft geen software updates nodig en kan niet gehacked worden. Bovendien ligt de grote hoorn lekker in de hand en het is duidelijk waar je moet luisteren en in welk gedeelte je moet spreken. In de afgelopen jaren had ik ook al een digitale glasvezel aansluiting en ik betaalde ook voor de analoge lijn. Dus ik betaalde dubbel, maar ik behield bewust mijn analoge lijn van de KPN.
Blijkbaar was ik nog één van de weinige die dat deed, want ik kreeg van de KPN een brief met de mededeling dat mijn analoge telefoonlijn opgeheven zou worden en dat ik via een stappenplan overgezet zou worden op de VoIP mogelijkheid van mijn glasvezel aansluiting. Die overstap verliep niet zo soepel als KPN in de brief beloofde. Als ik alle communicatie met de KPN nu even oversla, dan is de samenvatting dat ik een week lang helemaal geen werkende telefoonaansluiting heb gehad. Na een week had ik een tijdelijke telefoon werkend in de meterkast naast de voordeur en aangesloten op de glasvezeldoos. Een telefoongesprek voeren vanuit de meterkast is niet handig. Liefst had ik de aansluiting verlegd gehad willen hebben naar de woonkamer, waar het voorheen zat. Diverse telefoontjes naar de KPN, vanuit de meterkast, naar de service afdelingen leverde niets op. Na een maand gaf ik het op en verwachtte niets meer van de service van de KPN.
Na wat gezoek vond ik een klusjesman die een telefoonkabeltje kon aanleggen vanuit de meterkast naar de oude aansluiting in de woonkamer. Kon ik dat dan zelf niet? Ja en nee. De enige mogelijkheid voor een onzichtbare kabel was via de kruipruimte onder het huis. Die kruipruimte was ik in de dertig jaar dat ik hier woon nog nooit ingeweest en eigenlijk durf ik niet alleen in die lage ruimte onder de grond. Dus de klusjesman kwam en aan het einde van die dag had ik weer een werkende telefoon in de woonkamer. Ik kon weer gebeld worden, maar niet zelf bellen. Dat wist ik van te voren ook wel, want draaischijf telefoons werken niet op VoIP. Maar al snel vond ik op internet een apparaatje dat kiespulsen omzet in kiestonen. Het kwam spoedig met de post en het apparaatje was nauwelijks groter dan een luciferdoosje. Nu is mijn antieke telefoon in de woonkamer weer helemaal operationeel en ik zweer bij dit stukje degelijke nostalgie, het werkt altijd. Dacht ik, totdat er in deze week een grote landelijke storing was bij de KPN waardoor alle vaste telefoons niet meer werkte.
Afgelopen week vond ik het nodig om weer eens wat rommel uit de schuur op te ruimen, dus ik reed met de volgeladen auto naar de DAR. Eén van de zaken was een grote doos, die in feite leeg was, maar eigenlijk volledig gevuld was met kleine groene piepschuim bolletjes. In die doos had een object verpakt gezeten dat ik op ebay had gekocht. Wat voor object dat was, doet even niet ter zake, maar het was een object dat je goed zou willen verpakken, vandaar al die schuimbolletjes. Op de vuilstortplaats van die DAR, vroeg ik me af in welke container al die bolletjes moesten. Niet in de container voor harde kunststof, niet in de plastic container en vast niet in die zakken voor dat witte styrofoam. Dus ik wendde me tot het personeel om het te vragen. Dit spul moest naar container zevenentwintig voor restafval in het betaalde gedeelte. Geen probleem, de betaling gaat per gewicht en dit spul woog haast niets. Met de auto reed ik de extra honderd meter naar container zevenentwintig en dumpte mijn doos met bolletjes met een zwierig zwaai in de bak.
Vlak voor mijn auto was ondertussen ook een andere auto geparkeerd en de bestuurster was bezig een flink aantal goed gevulde gele afvalzakken in de zelfde container te dumpen. Net toen ik weg wilde rijden, kwam ze vragen of vragen of ik haar even wilde helpen. Geen probleem en ze zag er best gezellig uit. Het ging om een rol tapijt die uit haar auto, formaat stationcar, gehaald moest worden. De dikke rol tapijt zat gewikkeld in plastic en was een beetje omwikkelt met touw. Haar dochter had haar geholpen met inladen, maar nu moest ze zelf die zware en lange rol uit de auto tillen en dan in de bijna twee meter hoge container dumpen. Het leek me mooie taak om haar even te helpen. Het was inderdaad zwaar en gezamenlijk kregen we de rol in de grote groen stalen bak. Ik wilde al afscheid van haar nemen, maar toen haalde ze uit haar bijna lege auto nog een zwart koffertje. Het was een oude schrijfmachine van het merk Adler, een vroeger bekend en degelijk merk. Ze wilde de schrijfmachine in de container voor het restafval gooien, maar ook eigenlijk weer niet. Toch een beetje zonde van dit nostalgische stuk nog werkende techniek. Of ík de machine niet wilde hebben? Ter plaatse heb ik er serieus over nagedacht, maar ik wist zeker dat ik er nooit iets mee zou doen. Bovendien, waar zou je nog inktlinten kunnen kopen? “Heeft u het al bij Het Goed daar aan de overkant geprobeerd?”, vroeg ik. Ja, dat had ze, maar wilde men de schrijfmachine niet eens innemen. Misschien het koffertje dan niet in de container gooien, maar er naast neerzetten, in de hoop dat iemand die het ding echt wil hebben het meeneemt? Zo stonden we gezamenlijk een poosje te overwegen. Op marktplaats zetten dan misschien? Maar wat moet je er dan voor vragen? Of gratis af te halen dan? Uiteindelijk heb ik haar er van te kunnen overtuigen de machine mee naar huis te nemen en op Marktplaats te zetten. Dat alles in de hoop en wens dat oude techniek niet verloren gaat. Opgelucht neem ik afscheid en beide verlaten we via de slagbomen het terrein van de DAR.
Eenmaal thuis kijk ik eens op marktplaats.nl en zoek op schrijfmachines. Dan zie ik dat er nog flink wat machines aangeboden worden, maar allemaal zonder vaste prijs, maar met de vermelding “bieden”. Dus ik denk dat deze museumstukken nog best wat waard kunnen zijn of worden. Misschien geldt dit ook wel voor mijn originele grijze T65 telefoon met kiesschijf van de Nederlandsche Electric Standaard Mij B.V.
<< vorig . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >>