Bokshandschoenen
Als ik de smalle straat in het centrum van de Spaanse stad Málaga inloop, zie ik vlak voor de deur van mijn appartementsgebouw een auto een beetje scheef, half op het trottoir staan. Net of iemand haastig geparkeerd heeft, om even snel naar binnen te gaan, iets te doen en in de hoop snel weer weg te zijn. Nadat ik met mijn tag de buitendeur van het gebouw geopend heb en begin ik aan de beklimming van de trappen naar de tweede verdieping. Dan hoor ik dat er nog iemand in het trappenhuis is. Ergens boven mijn hoofd hoor ik een deur dichtvallen. Gehaast loop ik verder. Vlak voor de deur van mijn appartement zie ik Gabriëlla staan, de dame die het verhuurbedrijf vertegenwoordigt en van wie ik ook een week geleden de sleutel gekregen had, toen ik voor het eerst mijn appartement betrok. In haar hand heeft ze een geel notitieblaadje. “Meneer Piet,” zegt ze enigszins verbaasd, “ik kon u helemaal niet bereiken. Een paar keer heb ik gebeld, maar ik kreeg heen contact, steeds hoorde ik tuut, tuut.” Dat alles in een beetje krom Engels met een Spaans accent.
“Oh, dat kan goed,” antwoord ik, “want mij telefoon staat altijd uit, maar waar gaat het over dan?”
“Over de borg, ik heb zoveel keer geprobeerd, maar steeds tuut, tuut, ik begrijp het niet.”
“Dat zeg ik toch, omdat mijn telefoon uit staat, dat is altijd zo en tenslotte ben ik op vakantie.
“Maar altijd tuut, tuut, hoe kan dat nou ik begrijp het niet,” zegt de kleine Spaanse mevrouw weer. Het past blijkbaar niet in het begrip van de Spanjaarden dat je een mobiele telefoon ook uit kan zetten, of zelfs helemaal niet aan hoeft te zetten. Maar we staan nog steeds voor mijn gesloten deur van het door mij gehuurde appartement.
“Ik wilde een briefje onder uw deur schuiven,” en ze zwaait nog een keer met het gele blaadje.
“Maar het gaat over de borg toch? Kom dan maar even binnen,” zeg ik en open de deur met mijn sleutel. Terwijl ik al in de keuken sta, blijft ze nog steeds schoorvoetend buiten staan. “Kom toch binnen,” zeg ik al wenkend.
“Ja, mag dat, ”vraagt ze aarzelend en voorzichtig stapt ze ‘mijn’ keuken binnen.
“Natuurlijk, ik heb geen geheimen,” voeg ik toe en wenk haar verder de woonkamer binnen. In een stuntelig gesprek half in het Engels en half in het Spaans, begrijp ik dat ze gekomen is om de borg van 150 euro terug te betalen die ik voldaan heb op de eerste dag. Die had ik toen aan dezelfde tafel in de woonkamer voldaan met haar mobiele pinapparaatje. Op een gegeven moment zei ze toen nog dat ze ‘van de week’ terug zou komen om de borg terug te betalen. Dat had ik wel gehoord, maar eigenlijk aangenomen dat ze de borg aan het einde van de huur van drie weken zou terugbetalen. Maar dat ze nu al de borg terug wilde betalen, vind ik ook best.
Tot mijn verbazing pakt ze weer haar pinmachientje, drukt op een paar knopjes en zet het apparaatje weer voor me neer. Ze zegt dat ik weer mijn bankpas moet pakken.
In een moment denk ik: wat gebeurt me nu, gaat ze me weer 150 euro afhandig maken? In gedachte herhaalde ik nogmaals haar woorden: ze kwam om de borg terug te geven. Dus in goed vertrouwen leg ik weer mijn bankpas op het machientje en toets mijn pin in. Uit het apparaat komt een bonnetje en ik bekijk het snel, er staat nergens op te lezen waar de betreffende 150 euro heen gegaan was.
Gabriëlla pakt haar machinetje weer in haar tasje en wenst me nog een prettig resterend verblijf. We groeten nog even en weg is ze weer. Als ze mijn voordeur gesloten heeft en ik haar voetstappen hoor galmen in het trappenhuis, bekijk ik het bonnetje uit de pinmachine nog een keer. Het wordt me niet duidelijk, heb ik nu geld teruggekregen, of ben ik zojuist 300 euro armer geworden? Om het zeker te weten zal ik moeten wachten totdat ik over twee weken weer thuis ben. Pas dan kan ik weer inloggen op mijn bankaccount. Ook de middelen om op mijn bank in te loggen heb ik thuisgelaten.
Op dit moment kan ik me er niet druk om maken. Op het gele papiertje dat ze toch heeft achtergelaten staat heel duidelijk haar telefoonnummer en de naam van het Spaanse verhuurbedrijf vermeld. Voor nu ga ik gewoon verder met datgene waarvoor ik naar Málaga ben afgereisd.
Ik ben hier om gedurende drie weken Spaanse les te volgen bij de taalschool met de naam CLIC, dat is de afkorting die staat voor: ‘Centro de Lenguas and Intercambio Cultural’. Iedere ochtend vier uur les in de Spaanse taal en dan de rest van de dag vrij om de mooie stad Málaga te bekijken, te genieten van het voorjaarsweer en de op de terrassen van de Spaanse keuken. Juist heb ik deze periode van het jaar gekozen, om dan gelijk in de week vóór Pasen de beroemde ‘Semana Santa’, of te wel de Heilige Week, mee te maken. Dat is het feest waar heel Málaga naar toe leeft en dat vele nationale en internationale bezoekers trekt.Tijdens mijn verblijf in Málaga logeer ik dus in dit vrij luxueuze appartement dat van alle gemakken voorzien is en een leuke aankleding heeft. Het meest opvallende is de boksbal die in een hoekje van de woonkamer hangt. Twee bokshandschoenen hangen er uitnodigend naast. Ik verwacht niet dat ik ze dezer weken nodig heb om enige agressie uit te leven.
wordt niet vervolgd
<< vorige . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >>