Gestruikeld
In deze tijd van de corona pandemie moet iedereen zich aanpassen, ook voor mij hadden de extra strenge maatregelen die de regering op 14 december 2020 aankondigden consequenties. Voor wat betreft het werk waren er al sinds het voorjaar de nodige aanpassingen. Toen werd door het management al voorgesteld om zoveel mogelijk thuis te werken, indien de taken dat toelieten. Voor mij betekende dat nog niet zoveel verandering, want gelukkig beschikt het bedrijf dat officieel in Enschede gevestigd is, ook over een bijkantoor in Nijmegen. Die kantooretage ligt op een bedrijventerrein dat nog geen vijf minuten van mijn huis verwijderd is. Dus mijn wekelijkse routine was om op maandag de rit naar Enschede te maken en de rest van de week ging ik naar het Nijmeegse kantoor. Met een deeltijd van 60% betekent het dat ik maar twee dagen op die kantooretage zat. Toch kon ik merken dat er meer collega’s thuis een werkplek inrichtten, want vaak was ik op die dagen de enige gebruiker van die etage. Hoewel, de laatste weken kreeg ik regelmatig gezelschap van een collega die thuis geen rustige werkruimte kon vinden. Onze beider aanwezigheid was nog steeds heel veilig, op zeer grote afstand van elkaar in twee ruimtes. We deelden alleen de keuken en de eet/vergadertafel. Wel rustig allemaal, maar het gaf me toch een gevoel van eenzaamheid.
Na de aankondiging van de lockdown op 14 december, veranderde de bedrijfsleiding de toon van de berichtgeving, het was nu alleen maar toegestaan om naar een van beide kantoren te komen, als het echt helemaal niet anders kon en het absoluut noodzakelijk was. Sindsdien zijn beide vestigingen bijna uitgestorven.
Mijn cursus Spaans werd ook direct na de nieuwe maatregelen onderbroken. Overigens voor de tweede keer dit jaar, eerder in het voorjaar werden de lessen onderbroken en aan het eind van de zomer weer gestart. Ondertussen waren er wel de nodige maatregelen genomen. Niet meer de tafels in een gezellige kring, maar nu in het schoollokaal de tafels in een opstelling zoals die tijdens examens gedaan wordt, zover mogelijk uit elkaar. Verder de ramen en deur open voor extra ventilatie. Daardoor was het koud in het lokaal en dus een extra trui mee. Maar ook dat is nu definief onderbroken en de lessen zullen zo tegen februari verder gaan.
Een activiteit die nog wel door kon gaan was de hardlooptraining op- en nabij de atletiekbaan. De verenigingsleiding publiceerde wel meteen het bericht dat het clubhuis gesloten werd. Dat was eigenlijk geen grote verandering, want sinds maart was het clubhuis al zowat verboden terrein. De bar en kantine waren gesloten en er mocht niet meer van de zitruimte gebruik gemaakt worden. Alleen de toiletten en de kluisjes voor spullen mochten gebruikt worden. Verder was het stramien, de ene deur in, naar het toilet en de andere deur uit.
Nu sinds, tijdens de lockdown, is het clubhuis definitief gesloten. Volgens alle maatregelen mogen alle trainingen voor jeugd onder de achttien wel doorgaan en daarom zijn er op een aantal avonden nog voldoende jeugdige atleten aanwezig samen met hun trainers. Mijn eigen trainer, laat onze groep nog wel trainen op de baan en ’s zondags in het nabij gelegen bos. Volgens de regels mag je nog wel individueel hardlopen of in koppels. Dat biedt de mogelijkheid om toch de trainingen door te laten gaan. De groep van zo’n tien tot twintig personen wordt min of meer ingedeeld in koppels. Het trainingsschema is vooraf per e-mail al rondgestuurd, zodat iedereen al van te voren weet wat het programma is. De warming-up moeten we nu zelfstandig uit voeren, of in koppels of we blijven op minstens drie meter afstand van elkaar. De trainer zit ook op een grote afstand achter het hekje op de eerste rij van de tribune. Het is ons opgedrongen dat de koppels duidelijk onderscheid moeten tonen door het dragen van gekleurde lintjes, ieder koppel zijn eigen kleur. Zelf vind ik dat een overbodig en kinderachtig gedoe, dat met die lintjes. Maar als we geen lintjes dragen, dan wordt onze trainer door hogerhand daarover aangesproken, zoals we gemerkt hebben.
Dus afgelopen vrijdagavond heb ik toch maar het blauwe lintje van de trainer aangepakt. Het is zo’n lintje dat we vroeger ook op de lagere school gebruikten om de twee teams bij een voetbalspel van elkaar te onderscheiden. Je kunt het zo schuin over je schouder dragen, of anderen wikkelen het meermalen rondom de pols. Tijdens de warming-up en het voorprogramma had ik al steeds last van mijn lintje dat steeds afzakte en van mijn schouder gleed. Die avond stond onder andere op het programma een aantal 400 meters met daar tussen een minuut pauze. Bij mijn eerste rondje had ik al wat last van mijn lint dat wapperde en weggleed. In het tweede rondje voelde ik weer dat het lintje door de zwaaiende bewegingen van mijn armen niet op zijn plaats bleef. Een fractie van een seconde later voelde ik iets rondom mijn benen en direct voelde ik iets wat mijn voeten tegenhielden. Dat alles terwijl mijn snelheid op dat moment ongeveer achttien kilometer per uur was. Een val was onvermijdelijk. In een minuscuul deel van een seconde zag ik de rode kunststof heel snel naderbij komen en ik besefte dat ik aan het vallen was. Met mijn handen kon ik grotendeels de klap opvangen, waardoor de schade minimaal was. Maar toch lag ik languit gestrekt op de baan. Slechts een gescheurde handschoen door de ruwe korrelige kunststof van de baan en twee schaafwonden op mijn knieën. Nu heb ik de laatste jaren toch al wat vaker last van een blessure aan mijn rechter knie. Just nu deed die rechter knie het meeste pijn. Maar de rode en bloederige schaafwond zat ruim onder de knieschijf. En ook het lintje had schade, dat was doormidden gescheurd. Dribbelend naar de tribune heb ik dat gescheurde lint weer aan de trainer overhandigd en gezegd dat ik nooit meer met een lint wil lopen.
In de komende dagen heb ik nogal wat last gehad van die knie, maar het gaat vanzelf weer beter. Een geval van een corona blessure. En ja, ik heb die training wel afgemaakt.
De enige andere uitjes zijn een tripje naar de supermarkt zo om de dag en dus drie keer per week naar de atletiekbaan. Verder zie ik weinig andere mensen, soms zijn er enkele dagen achtereen dat ik niemand spreek. Mijn enige communicatie is dan enkele e-mails per dag. Hoop dat half januari 2021 deze situatie enigszins zal veranderen.
<< vorige . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >>