McDonald’s
Als ik een avond lekker wil zitten maar niet op mijn kamer, ga ik vaak naar The Coffee Corner. Daar kennen ze me al en misschien kom ik er te vaak. In de zelfde Mall is ook een McDonald’s en als afwisseling ga ik soms daar naar toe. Niet om te eten, maar voor de koffie en ook om rustig te zitten. De koffie kost hier maar 4.50 SRD en bij The Coffee Corner kost een dubbele espresso 10 SRD. Bovendien krijg ik bij de Mac een grote beker, dus extra voordelig. Al ik bij de balie koffie bestel, dan lijkt de soepel lopende Amerikaanse machine ontregeld te raken. Er is een continue stroom van overvolle dienbladen met uitpuilende zakken patat, dozen met torenhoge hamburgers en megabekers met zoete softdrinks. Mijn bestelling van een koffie lijkt haast ongelooflijk voor de baliemedewerker. Enigszins verbaasd vraagt men: “dat is alles?”. Na betaling doe ik een stapje opzij en observeer wat er gaat gebeuren. Mijn bestelling sneeuwt meestal onder tussen al die megabestellingen met patat. Ik kijk naar de handelingen in de open keuken. Soms hoor ik iemand roepen: “werkt al iemand aan de koffie?” Gisteren bleek dat de koffie eerst nog gezet moest worden. Heel ongewoon werd ik verzocht eerst plaats te nemen. Vanuit een strategische positie zag ik dat men ging werken met een conventioneel koffiezetapparaat met filter dat haast verstopt opgesteld stond. Na een kwartier ben ik maar eens gaan informeren aan de balie en dat was de aanleiding dat iemand ook eens naar het koffiezetapparaat ging kijken. Ik drink de koffie altijd zwart zonder suiker. Dat kan je wel zeggen, maar toch gaan ze toch zoeken naar suiker en melk. In een bruin papieren zak worden er drie kuipjes melk en drie suikerzakjes meegeleverd. Ik kan blijven protesteren dat ik pure koffie drink, maar dan raakt het systeem nog meer in de war.
Zittend aan een tafeltje en nippend aan de koffie kijk ik met plezier en belangstelling naar al die mensen die voorbij schuifelen. Van heel wat dames vermoed ik dat ze heel vaak bij McDonald’s komen, gezien hun omvang. Met rijk gevulde dienbladen schuifelen ze langs de tafeltjes, soms op z’n kant of zijwaarts anders past het niet. Alle Surinamers zijn goed gekleed en de kapsels van de dames toont hun grote creativiteit. Soms zit ik hier wel een uur lang alleen maar wat te kijken en te mijmeren over de afgelopen dag of de komende dag. Een enkele keer komen er toeristen binnen, opvallend vanwege hun blanke huid en zomers gekleed. Soms te zomers gekleed en dan zie je lange kale witte benen en dan denk ik: ‘dat past hier niet’.