Vogelzang
Op deze zondagmorgen stap ik om half zeven ’s morgens in een taxi naar het centrum van Paramaribo. Op dit uur en zeker op zondag rijden er nog geen stadsbussen. De airco in de oude taxi staat op maximaal, de ramen beslaan er van. Als ik na een rit van twintig minuten uitstap op het Onafhankelijkheidsplein beslaan ook mijn brillenglazen. Daarom duurt het even voordat ik het tafereel op groene grasveld goed kan overzien. Het Onafhankelijkheidsplein, ook wel de huiskamer van Paramaribo genoemd, is de plek waar bijna iedere zondagmorgen de zangvogelwedstrijden gehouden worden. Het begint ’s morgens om zeven uur en na een uur is het klaar, zo staat het in de reisboeken. 
Door de opkomende zon wordt het karakteristieke gebouw van het ministerie van financiën met het torentje in een goudgeel licht gezet. Auto’s staan geparkeerd rondom het grasveld en mannen hangen rond met een vogelkooitje onder de arm. De wedstrijdleiding plaatst stokken in het grasveld, waar de kooitjes aangehangen worden en assistenten plaatsen schoolbordjes op prikkers in de grond. Vanaf de zijlijn sla ik het relaxte gebeuren gade.
Nog tien minuten, roept de wedstrijdleider, de man met het schrijfblok en de stopwatch aan een koord om de nek. De bedrijvigheid bij de mannen met de kooitjes neemt toe. Er gaan doekjes over de kooitjes, of ze gaan juist er af. Kooitjes met een mannetjes vogel en een vrouwtjes vogel worden nog even vlak tegen elkaar aangezet om de zang van de mannetje te stimuleren. “Nog een minuut”, roept de wedstrijdleider en de kooitjes van de deelnemende vogels worden op de stokken gehangen die een halve meter uit elkaar staan. Naast ieder kooitje staat een jurylid klaar met het schoolbord en een krijtje. Als de wedstrijdleider het startsein geeft spits de jury de oren en bij iedere zangslag van het vogeltje wordt er een streepje geturfd. En zo gaat dat een kwartier lang.
Ondertussen spreek ik de voorzitter van de bond van zangvogels aan om meer te weten te komen over deze competitie. Het gaat hier om wedstrijden tussen de zangvogelverenigingen en vandaag onder andere die van Commewijne en Goudstad. Volgens deze voorzitter worden de vogels speciaal voor deze sport gekweekt. De vogeltjes zijn afkomstig uit het binnenland en vallen onder de beschermde diersoorten. De prijzen die voor zanglustige vogels betaald worden zijn enorm, zo’n 4000 euro volgens de voorzitter. Als ik even later de gesprekken op het veld hoor, dan worden er ook nog hogere bedragen genoemd. De duurste vogel schijn ooit verkocht te zijn voor 86000 euro. De populariteit van de zangvogels schijnt ook de reden te zijn dat er zo weinig katten in de Surinaamse huishoudens te vinden zijn, merkt iemand op.
Binnen een uur is het klaar, er zijn een paar rondes gehouden en de wedstrijdleider roept de winnaars om zich heen. Er is een gelijkspel voor vandaag en er moet geloot worden welke vogel naar de finale gaat. Het resultaat van het trekken van twee briefjes uit de hand van de wedstrijdleider leidt tot commotie onder de mannen. Er wordt druk gediscussieerd in het Sranantongo. De wedstrijdleider maakt er een een eind aan met het verzoek: “willen de deelnemers de spullen opruimen?”
Het is acht uur zondagmorgen en ik wandel een eindje verder naar een terras dat ik ken en waarvan ik zeker weet dat het open is. Bij Tangelo hebben ze goede koffie en serveren ze een van de beste fiyadu taart. Soms staat het ook geschreven als fiyadu en er zitten veel grote rozijnen in. Aan de tafels naast mij zit een groepje heren die de week doornemen. Het zijn er zes, waarvan twee Nederlanders. Trouwens vorige week zaten ze er ook. Blijkbaar zijn het welgestelde of invloedrijke personen. Terloops zegt iemand: “toen ik in 1974 nog Districts Commissaris was …”. Alle nieuws van de afgelopen week komt aan die tafel voorbij. Ik kan het letterlijk volgen. Het gaat over de winsten van Staatsolie, de corruptie bij het energiebedrijf (“… het geld moet terug!”), de oproer bij de regionale gezondheidsdienst en de jaarrede van President Bouterse. Iedereen heeft zijn eigen mening en het doet mij denken aan ‘Keek op de week’ van Kooten en de Bie, jaren geleden op tv.
Op mijn tafel strijkt een geelgroene vogel neer die niet bang is. Voorzichtig hupt de kleine vogel naar mijn bordje met de fiyadu taart. Ik neem een grote rozijn en leg die voor de vogel neer. Het past net in de bek van de vogel en zittend op mijn tafeltje slokt de vogel de jumbo rozijn naar binnen. We kijken elkaar nog even aan en weg vliegt de vogel.
Luister naar de vogels en meer: