Uncle Wong
Gedurende de laatste dagen heb ik vaak een behoorlijke pijn in mijn rechterbeen. Als ik zit heb ik er geen last van, maar zodra ik opsta schieten er pijnscheuten door mijn hele been. De eerste stappen gaan wat moeizaam, als ik dan even loop gaat het wel weer. Als ik lang moet staan, verlang ik naar een stoel. In de weken voordat ik naar Suriname vertrok kreeg ik steeds meer last van mijn linkerbeen, maar pas na een kwartier of een halfuur wandelen. In de twee weken voor het vertrek ben ik naar de huisarts geweest die mij met spoed naar de neuroloog stuurde. Het gevolg was dat ik binnen twee dagen in een MRI-scanner lag. De diagnose was dat in mijn onderrug er slijtage in mijn wervels gezien was en dat er enkele wervels wat verschoven zijn. Een gevoelszenuw zou wat beklemt zijn en dat zou de klachten in mijn been kunnen verklaren. Er was geen oplossing voorhanden maar het was ook geen belemmering om naar Suriname af te reizen.
In de eerste drie weken hier had ik niet veel last van mijn linkerbeen. Ik kon zelfs een hele middag en avond wandelen zonder probleem. Tot het afgelopen weekend, toen kreeg ik last van mijn rechter been. Het voelt als kramp of als heftige spierpijn. Zelf veronderstelde ik dat die wervel naar de andere kant verschoven zou zijn. Mensen hier konden aan mij zien dat ik moeilijk liep. Iemand op mijn werk hier suggereerde een masseur en ik kreeg de contactgegevens. Een afspraak was snel gemaakt en binnen een dag kon ik al terecht.
Door gelukkige omstandigheden kreeg ik een lift naar Paramaribo-Noord, het is met de auto toch wel een rit van een klein half uur. Op het aangegeven adres staat een wit huis en naast een crème-kleurige deur staat met krijt het huisnummer 17 geschreven en daaronder in handschrift: ‘Uncle Wong’.
Als ik voorzichtig de deur open doe kom ik via een duister halletje in de praktijkruimte van masseur Wong. Het blijkt een vitale man van ongeveer 65 jaar te zijn met een interessante loopbaan. Voorafgaand aan de behandeling krijg ik een heel betoog over de wonderen die hij al verricht heeft. Zijn visie is dat het menselijk lichaam onderhoud nodig heeft, maar wel op natuurlijke basis. Hij is uit principe tegen medicijnen die inwendig gebruikt worden. Voor het behandelen van kwalen gebruikt hij kruiden uit het bos die alleen uitwendig gebruikt worden. Zijn specialiteit is het onderhoud van de zenuwbanen, bij ieder mens moeten die periodiek rechtgetrokken worden. Hij vertelt over patiënten die niet meer konden lopen, maar door zijn behandelingen zijn genezen.
Als ik na een lange inleiding op zijn tafel kan gaan liggen, begint hij met het belang van de correcte ademhaling: inademen door de neus en de buik intrekken, uitademen door de mond. Dat van die buik heb ik van anderen juist anders geleerd. Deze oefening moet ik twee maal daags, vijftien maal doen. Bij zijn onderzoek duwt, trekt en knijpt hij mij flink tot aan de pijngrens. Halverwege zegt hij dat mijn probleem wel duidelijk is. Zijn diagnose is dat mijn klacht met het rechterbeen niets met mijn rugwervels te maken heeft. De oorzaak zijn de gewrichtsbanden in mijn heupen, die zouden zenuwen beknellen. Ik kan het niet bevestigen of ontkennen, daar voel ik inderdaad vaak de basis van de pijn. Er zijn volgens hem acht behandeling nodig en dan zal het probleem opgelost moeten zijn. Maar dat moet dan wel regelmatig achter elkaar. Dus de volgende afspraak maak ik voor de avond na morgen.
Na afloop van het uur durende consult voel ik een prettige warme tinteling over het hele lichaam, maar ik voel me ook vettig door de massageolie. Die tinteling komt volgens Hr. Wong door de samenstelling van zijn massageolie op basis van kruiden uit het bos. Ook prettig is dat mijn chauffeuse nog steeds buiten staat te wachten. Hoe ik overmorgen hier weer heen ga weet ik nog niet, waarschijnlijk met een taxi en dan met de bus terug.
Het huis van Uncle Wong in Paramaribo – Noord