Deurmatje
Een vreemde dag, want ik word driemaal aangesproken op een manier die ik niet verwacht. Tussen de middag wandel ik naar een van de supermarkten voor boodschappen. In een straat waar wat bedrijfjes zijn en auto’s geparkeerd staan, hoor ik zoiets als: “van hier?” Ik vraag me af of ik het goed hoor. Een man komt te voorschijn achter een busje dat geparkeerd staat en hij herhaalt het: “ben je van hier?” Ik antwoord: “ja, ik woon hier”. Hij kijkt ongelooflijk, dus ik herhaal: “ja, ik woon en werk hier, bij die omroep” en wijs richting de 100 meter hoge antennemast. Dan lijkt hij het te begrijpen en heet mij welkom in de buurt. Hij had mij nog niet eerder gezien. Toch kom ik drie keer in de week hier voorbij. De man in werkkleding maakt wel een vriendelijke indruk.
De dame bij de kassa van de Chinese supermarkt zit in een afgeschermd hokje achter tralies. Dat is hier niet ongewoon in winkels. De boodschappen en het geld schuif je dan door de 20cm hoge opening tussen balie en de onderkant van de tralies. Ik kom hier vaker, maar ze is nooit spraakzaam. Misschien ook wel omdat ze nauwelijks Nederlands spreekt. Meestal wijst ze op de kassa aan wat ik moet betalen. Vandaag verrast ze me door te vragen: “op vakantie?” Dat is de tweede al vandaag. Ik zeg dat ik hier woon. Ze begrijpt dat niet. Dan zeg ik weer dat ik hier woon en werk, daar bij de omroep en ik wijs de goede kant uit. Ze begrijpt me niet of gelooft me niet. Weer vraagt ze: “op vakantie?” Ik kom niet over bij haar, wat is er vandaag met mij aan de hand?
’s Avonds als ik terugkom van het eten en het al donker is, loop ik langs de drukke asfaltweg. Aan de linkerkant zijn huisjes van de sociale woningbouw. Deze wijk heet het Flora – A project. Er is bijna geen straatverlichting en het meeste licht komt van de koplampen van passerende auto’s. Uit het duister, van achter geparkeerde auto’s duikt een donkere stevige man op. Hij draagt geen shirt en door het donkere bovenlichaam valt hij nog minder op. De man komt achter mij aan en vraagt: “ben je een Amsterdammer?” Wat voor aantrekkingskracht heb ik toch vandaag? “Nee, echt niet” zeg ik en begin mijn portemonnee goed in de gaten te houden. “Rotterdammer dan?” “Nee, ook niet”. Nu raakt de man geïrriteerd. “Je kan toch wel gewoon zeggen waar je vandaan komt!” “Ik kom gewoon uit Nederland”. “Dat had je toch wel meteen kunnen zeggen!” “Nee, dat vroeg u niet”. “Waar kom je dan vandaan?” “Gewoon ergens uit Nederland”. Ik vraag me af hoe lang hij me nog blijft achtervolgen. Dan ziet hij een andere man tegen zijn huis geleund staan die mijn achtervolger wenkt. Gelukkig verliest hij zijn aandacht in mij en kan ik ongehinderd verder lopen.
Thuis, op het terrein van de omroep, word ik vrolijk begroet door de twee zwerfhonden die zich zelf gevestigd hebben op het terrein. De grote bruin-zwarte kwispelt en maakt miauwende geluiden en de kleine asfalt-grijze springt dartel om mij heen. Dit zijn twee echte vrienden. Tegenwoordig zijn het ook mijn twee waakhonden. ’s Nachts slapen ze voor de deur van mijn appartement. De grote op de grijze straattegels en de kleine op mijn deurmatje.
P.S.: Het kan zijn dat deze twee honden zo trouw zijn omdat ik ze sinds een paar weken dagelijks hondebrokken voer.
<< vorige . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >>