Knal
Het heeft even geduurd, maar nu weet ik de culturele agenda van Paramaribo te vinden in de krant en op internet. In de weekenden speurde ik internet af, op zoek naar wat er te doen is in Paramaribo. Bijvoorbeeld een optreden, een voorstelling, een beurs of iets anders waar ik heen zou kunnen gaan op een vrije dag of avond. Iemand zei laatst dat er in de krant De Ware Tijd op de vrijdag een cultuuragenda staat. Bij toeval kreeg ik gisteren een internetadres waar die agenda ook op te vinden is. Voor deze zaterdag staat er onder andere een optreden van een Cubaanse muziekgroep in theater Unique op de agenda. Dat lijkt mij wel wat, dus ik bel op vrijdagavond of ik een kaartje kan reserveren. In het telefoongesprek blijkt dat reserveren niet gebruikelijk is, ik moet maar gewoon langskomen. De voorstelling zal beginnen om negen uur ’s avonds, maar het wordt mij niet duidelijk wanneer de kassa dan open is. Op deze zaterdag ben ik toch in de stad, voor een kop koffie, een broodje hier en een frisdrankje daar. Ik besluit eens langs het theater te lopen, het is net buiten het centrum maar goed te belopen. In de middag zijn de rolluiken en tralies nog gesloten van Theater Unique, maar op een schoolbord staat wel met krijt geschreven dat kaarten vanaf 18 uur te verkrijgen zijn.
De rest van de middag maak ik twee bustripjes. Er zijn veel buslijnen, maar nergens is te vinden waar de buslijnen heen gaan. Ze hebben nummers of lettercombinaties. Al een paar keer gedaan, ik stap gewoon in een willekeurige bus en ga zitten. Het is een goedkoop vermaak, voor een uitgave van 1.25 SRD zit je ruim een uur in de bus. Onderweg zie ik wel waar de bus heen gaat. Als het leuk of de moeite waard is, kan ik uitstappen. Vandaag neem ik bus PLK en zo beland ik buiten de stad in een landelijke omgeving waar het oerwoud bezig is zijn plaats te hervinden. Het blijkt het ressort Leiding te zijn. Hier en daar wat woninkjes en vooral veel supermarkten. Na terugkomst in Paramaribo neem ik op de gok bus PSB en kom uit bij Santodorp. Dat lijkt iets op een dorpje, maar echt het dorp in rijden doet de bus niet, maar keert weer om richting Paramaribo. De chauffeur kijkt verbaast achterom, waarom ik niet uitstap, maar zegt verder niets. Het is de gewoonte dat je betaalt als je uitstapt. In Paramaribo geef ik 1.25 SRD, maar dan zegt hij: “nog een gulden, voor de terugrit”.
Na een volgend terras wandel ik weer naar het Theater Unique. Als ik er vijf voor zes aankom, zijn de rolluiken nog steeds gesloten. Naast het gebouw ligt een man te slapen op de grond, een zwerver blijkbaar. Ik wandel nog een paar blokjes om, want bijna niets gaat hier op tijd open. Rond kwart over zes sta ik weer voor de deur van Theater Unique, nog steeds alles dicht en naast het gebouw ligt nog steeds de slapende man op de grond. Ik kijk eens door het traliewerk naar binnen en zie wat licht branden. Ik lees nog eens het bordje waarop staat dat er vanaf zes uur kaarten verkocht worden. De man wordt wakker en roept wat tegen mij. Het is een meter of tien afstand en ik versta hem niet. Ik hoor niet eens of het Nederlands of Surinaams is. Ik zeg, “sorry, ik versta u niet”. De man roept weer iets, maar nu bozer. Dan komt de man zonder hemd op me af en begint tegen me te schreeuwen. Ik begrijp er nog steeds niets van. Hij zwaait nu ook flink met zijn armen. Opeens geeft hij me een harde klap tegen de linkerkant van mijn gezicht en ik voel mijn bril naar rechts wegvliegen. Of eigenlijk voel ik opeens een knal en dan wordt het zwart voor mijn ogen. Even denk ik: “dit was het dan…”. Een tel later doe ik de ogen weer open en ik merk dat ik nog leef. Stevig sta ik op mijn benen maar mijn blik is onscherp. Mijn linker wang voelt gloeiend aan en de man schreeuwt nog steeds naar mij. Dan snap ik waarom ik onscherp zie, mijn bril is weg. Voelend langs de linkerkant van mijn hoofd voel ik geen bloed. Ik kijk rond en zoek mijn bril. De klap was zo hard, dat ik niet veronderstel dat mijn bril het overleeft zou hebben. Doordat ik nu onscherp zie, kan ik mijn bril ook niet vinden. De man bedaart en gaat weer liggen. Kijkend om mij heen, vraag ik me af wat te doen. Eerst neem ik twintig meter afstand en denk na. Ik besluit een taxi te bellen en naar deze plek te laten komen. Misschien kan de taxichauffeur mijn bril of de resten vinden. Net als ik mijn telefoon uit mijn tas haal, komt er een jongetje aangelopen met mijn bril die hij zwijgend overhandigd. Ik bedank hem. Mijn bril is nog heel, tot mijn verbazing, alleen op beide glazen zitten krassen. Met bril loop ik naar de hoek van de straat en denk na. Teruggaan naar het theater en op veilige afstand gaan wachten tot die kassa opengaat? Ik heb er geen zin meer in. Ik tril nog wat na op mijn benen van de schrik. Op mijn telefoon heb ik Google Maps en ik zie dat ik heel dicht bij de eindhalte van buslijn 9 ben. Dan liever rustig naar huis.
Die krassen op mijn brillenglazen zijn vervelend. Ik heb een extra bril meegenomen die ook goed is, maar ik wil zo snel mogelijk de schade weggewerkt hebben. Twee goede brillen is fijner. Vlak bij huis ga ik naar de shopping Mall die nog de hele avond open is, ik weet dat daar twee opticiens zitten. Als ik bij de beste opticien mijn beschadigde glazen laat zien, zeggen ze dat ze wel nieuwe glazen kunnen leveren. Maar helaas de glazen die ik nodig heb moeten uit het ‘buitenland’ komen, dan duurt minstens zes weken. Mijn retourticket staat op 14 december en ze verwachten nieuwe glazen pas op 19 december te kunnen hebben. Dus ik zal het even zo moeten laten en pas in Nederland de glazen vervangen. Ik vraag me nog steeds af hoe te zo kwam dat die waarschijnlijk dronken zwerver mijn een knal voor mijn hoofd gaf. Ik heb geen pijn meer, maar wel voor een paar honderd euro schade aan brillenglazen.
[Naschrift: dankzij de brilverzekering bij Pearle krijg ik 80% vergoed, maar pas in Nederland]