Buslijn 9
Aan de vooravond van de dag van de revolutie is het ‘s avonds druk in de stad. Er is aan de waterkant een massameeting met toespraken en livemuziek. Ik ben hier nu bijna een week en heb alleen nog maar een paar supermarkten in de buurt bezocht. Daarom besluit ik in de stad te gaan kijken naar de festiviteiten. Ik heb nog geen eigen vervoer en daarom ga ik het openbaar vervoer uitproberen. Op onregelmatige tijden zie ik vaak vanuit mijn raam de kleine stadsbussen voorbij komen en stoppen bij de halte voor de deur. Toen ik een keer naar de bustijden informeerden, waren die niet bekend. Waarschijnlijk hanteren de lijnbussen geen vaste tijden.
Op de kruising, precies tussen twee haltebordjes in, zie ik een dame en een heer staan wachten. Beleefd vraag ik of ze ook op de bus wachten. Ik sta inderdaad op het juiste punt, maar ze weten ook niet wanneer de bus komt. Vrijwel direct verschijnen de koplampen van een bus in de straat. De prijs van een rit naar het centrum is slechts SRD 1.25, dus ongeveer 30 eurocent. Ik maak direct al een fout om bij het instappen bij de chauffeur te betalen. Nee, de andere passagiers doen dat bij het uitstappen, zo hoort dat blijkbaar hier. De rit naar het centrum van Paramaribo vind ik een belevenis, nadat ik er vier maanden niet geweest was. In de bus staat Sky Radio aan. Begeleid met Surinaamse muziek uit de loshangende speakers in het plafond, komt de bus na een half rijden aan op het eindpunt.
Het is gemoedelijk druk in de stad en muzikale klanken vanaf de Waterkant wijzen mij de weg. De straten in het centrum zijn afgesloten voor het autoverkeer en de mensen stromen richting het grote podium bij de Centrale Markt. Daar speelt een veelkoppige band swingende Surinaamse klanken, waar een volle en kleurrijke dame haar stem bovenuit laat schallen. Het toegestroomde publiek swingt lauw mee met in de hand een koele Parbo Bier. Ik slenter een eindje verder en tot mijn verbazing word ik opeens met mijn naam aangesproken. Ik kijk om en zie een breedlachende, niet al te grote man staan. Wie is dat toch, hij komt mij zo bekend voor. Een medewerker van Sky Radio aan wie ik voorgesteld ben? Nee dat toch niet. Dan helpt hij een beetje, “Djoser 2004?” En dan weet ik het, dit is de reisbegeleider waarmee ik een groepsreis door Suriname gemaakt heb gedurende drie weken in 2004. “Hoe kom jij hier zo opeens”, vraagt hij. “Heb je even, dan zal ik je het verhaal vertellen”. We wisselen telefoonnummers uit en ik heb het prettige gevoel dat ik er een kennis in Suriname bij heb.
Voor de terugweg neem ik weer buslijn 9, maar ik moet even zoeken waar de opstapplaats is. De bussen hebben meestal geen lijnnummer aangegeven, maar iedere lijn lijkt in een andere straat het opstappunt te hebben. De eerste bus waar ik in wil stappen blijkt lijn 5 te zijn. “Nee, lijn 9 staat een straat verder”, zegt de chauffeur die ik niet moet hebben. De rit terug is nog leuker dan de heenreis. Het is donker buiten, en de route gaat nu zigzag door de woonwijken. De bus is vol en ook de klapstoeltjes in het gangpad zijn bezet. Ik moet goed opletten wanneer ik er uit moet. Dan zie ik in rode letters ‘Marie Store’ op een gevel staan, nu moet ik op de bel drukken. Precies voor de deur stopt de bus en ik betaal de chauffeur SRD 1.25 bij het uitstappen, zoals het hier hoort.
