De dag waar heel Suriname naar toe geleefd heeft is gepasseerd. Daarmee is nog lang niet alles voltooid. Er is dan wel een voorlopige uitslag van de landelijke verkiezingen op 25 mei 2015, maar de definitieve uitslag wordt pas over twee weken verwacht. De grote winnaar lijkt de VHP te zijn, de partij die voorgezeten wordt door de zittende president Bouterse, althans voor de zetels in De Nationale Assemblee. Bij de tellingen voor de ressortsraden overheersen de stemmen voor de partij V7, met als leider Santokhi. Beide grote leiders zijn elkaars opponent. Het was een verkiezingsuitslag waar niemand gelukkig mee is, zoals iemand hier zei.
Lees verder in mijn dagboek en bekijk daarna wat de kranten schrijven over alle onregelmatigheden tijdens de telling en hertelling.
Op 14 juli 2015 is in het gebouw van DNA in een speciale zitting opnieuw gekozen voor Desi Bouterse als president voor de komende vijf jaar. Er was geen stemming nodig om dat er geen tegenkandidaten waren voorgedragen. Als Vice President werd de minister van onderwijs Ashwin Adhin benoemd.
Proef in onderstaand fragement uit een column in de krant De Ware TIjd de sfeer tijdens de zitting en de aansluitende persconferentie:
[bron: Column: The Clip – DWTonline.com http://www.dwtonline.com/laatste-nieuws/2015/07/16]
“Het venijn zit hem in de staart, nu de verkiezingen achter de rug zijn. De wens van de man van de mooiste vrouw van Suriname gaat in vervulling: nog vijf jaren ongehinderd het presidentschap naar eigen inzichten invullen. Als eerste daad waste hij zijn handen alvast in onschuld. “Er breken zure tijden aan. We gaan een zware recessie tegemoet. Het wordt geen gemakkelijke periode. Ik ben niet somber maar realistisch en unu musu dray anu pari a boto.” Zoveel onheilspellends kon ik nauwelijks geloven in een inaugureel woord dat als dank had moeten dienen voor de zoete winst van het presidentschap dat hij in de schoot geworpen kreeg. De formele bijeenkomst dinsdag had alles van een koude en kille operatie van een terminale patiënt. Alleen de locatie was geen operatiekamer maar het onontsmette DNA-gebouw. Vijf jaar geleden werd er nog met spanning gekozen. Nu heeft de wil van het volk (eenenvijftig assembleeleden) haar stem voor zichzelf gehouden. De grootspraak buiten het parlement verstomde binnen. Elk kritisch geluid op de presidentsverkiezing leek overdonderd door het monotone ritme van militaire laarzen over de stille straten van Paramaribo. In plaats daarvan hoorde je in elke oppositionele felicitatie een doffe knieval voor constructieve samenwerking. Met name Ronnie Brunswijk en Chandrikapersad Santokhi konden hun openlijke aanzoek zelfs voor blinden en doven niet verborgen houden.”