Enerverend
Niet iedere week is het zelfde. Soms gebeurt er niets vermeldenswaardig in een week en soms staat mijn agenda vol met interessante zaken. De afgelopen week was dat het geval, op iedere dag stonden wel een paar afspraken. De cyclus met experimenten op de Radboud Universiteit zet zich voort. In de afgelopen week heb ik weer meegedaan aan een paar experimenten die slechts een uurtje tijd kosten. De winst is dan een uitbetaling in euro’s, cadeaubonnen of punten. Helaas te laat had ik door dat met die punten niets te doen valt als je geen student meer bent. Voortaan moet ik alleen maar inschrijven voor experimenten die euro’s opleveren. Van die cadeaubonnen of euro’s kan ik dan gemakkelijk een avondje uit eten gaan. Die experimenten zijn ook voor mij leerzaam. Zo zat ik afgelopen week bij een experiment waarbij ik in een zo kort mogelijke tijd moest herkennen of het getoonde woord op het scherm nu wel of niet een goed Nederlands werkwoord of zelfstandig naamwoord is. Twee knopjes, op de linker drukken betekent het is een onzin woord en op de rechter drukken betekent dat het volgens jou een correct woord is. Hierbij heb ik geleerd hoe merkwaardig de Nederlandse taal in elkaar zit. Waarom is een woord als ‘goedheid’ correct en ‘foutheid’ niet? Je kunt het alleen maar weten, een regel daarvoor schijnt er niet te zijn.
Al sinds vele weken heb ik last van mijn rechter schouder en bovenarm. Het leek op zoiets als spierpijn. Dat gaat in een weekje wel over. Het ging niet over. Misschien dat een spiertje gescheurd is? Ook na een paar weken werd de pijn bij sommige bewegingen niet minder. Omdat ik er eigenlijk al sinds november 2016 last van had, heb ik toch maar eens een afspraak gemaakt bij een fysiotherapeut. Een kennis die ook al een paar maal last gehad had met soortgelijke klachten, adviseerde een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in schouderklachten. Na een onderzoekje van nog geen tien minuten had de therapeut al de diagnose: een ‘frozen shoulder’. Ergens zit er een slijmbeurs ontsteking en het slechte nieuws is dat het heel lang kan duren voor het genezen is. Het goede nieuws is dat de kwaal altijd wel verdwijnt, maar het kan een paar maanden duren. Voorlopig is het advies om tweemaal per dag met een ijszak de schouder te koelen om de ontsteking te genezen. Als tip kreeg ik om een diepvrieszak te vullen met groene erwten en die als ijszak te gebruiken. Daarna volgt een therapie met oefeningen. Het klinkt heel vreemd als je een ‘frozen shoulder’ moet genezen met een zak met ijskoude erwten. Na een week terugkomen en dan zouden instructies over oefeningen volgen. Helaas wegens ziekte van de therapeut moet dat uitgesteld worden, de griep heerst nog steeds.
Enige tijd geleden kreeg ik een tip doorgespeeld dat een omroep in de regio een vacature had voor een technisch medewerker voor twaalf uur in de week. Het bleek zelfs een betaalde functie. Nu heb ik in mijn huidige situatie best nog wel wat tijd over en wat extra inkomsten kan ik ook nog wel gebruiken om regelmatig verre reizen te blijven maken. De vereisten voor de functie leken behoorlijk goed aan te sluiten bij mijn ervaringen, als hoofd-techniek bij mijn huidige lokale omroep en ook met het jaar ervaring in Suriname als allround technicus voor radio en tv. Een sollicitatiebrief was snel geschreven en vrij snel kreeg ik in de afgelopen weken een uitnodiging voor een eerste gesprek. Al tijdens dat eerste gesprek en bij het aanhoren van een gedetailleerde omschrijving van de functie kreeg ik er steeds minder zin in. In het afgelopen jaar genoot ik van vrijheid. Een betaalde baan voor twaalf uur in de week lijkt te kunnen, maar de voorwaarde was wel een maximale flexibiliteit. Daar gaat mijn vrije tijd, dacht ik direct. Dit en nog veel meer realiseerde ik me direct al na het eerste gesprek, maar besloot de gang van zaken nog even af te wachten. Tot mijn verbazing kreeg ik na een week een uitnodiging voor een tweede gesprek. Helaas op die datum had ik al wat anders afgesproken. Op de bewuste vrijdag waren de Nederlandse Kampioenschappen indoor atletiek in Apeldoorn en lang geleden had ik mij aangemeld als jurylid. Een afspraak die ik makkelijk had kunnen afzeggen en het tweede sollicitatie gesprek had kunnen doorgaan. Ik besloot dat tweede sollicitatiegesprek toch af te zeggen en naar Apeldoorn af te reizen. Als ze me echt willen hebben, dan nodigen ze me vast wel voor een andere datum uit.
Bijna was ik de hele sollicitatieprocedure vergeten, maar tot mijn verbazing kreeg ik toch weer een uitnodiging op een dag die wel paste. Het gesprek was nu met twee andere personen, hoog in de organisatie, en we gingen dieper in op de vereisten en de mogelijke uitvoering van de functie.
Na drie dagen kreeg ik het bericht met de volgende tekst die klassiek genoemd kan worden: “Helaas moeten wij u mededelen dat wij de sollicitatieprocedure niet met u voortzetten. Na een zorgvuldige afweging hebben wij besloten om met één van de andere kandidaten verder te gaan. We hebben niet voor u gekozen, omdat de andere kandidaat meer relevante ervaring heeft. Wij wensen u veel succes met verdere sollicitaties.”
Eigenlijk was ik wel gelukkig met dit besluit, want al na het eerste gesprek had ik al diepe bedenkingen. Een van de taken was plannen te maken voor de realisatie van een streekomroep. De mening van de huidige omroep waar ik werk is dat men niet mee wil met de vorming van een streekomroep. Dit geeft dus bij mij al principiële bezwaren, die de sollicitatiecommissie goed aangevoeld heeft, maar waar ik in het gesprek ook eerlijk in geweest ben. Men twijfelde al aan mijn loyaliteit: in geval van urgente kwesties kiezen voor de eigen omroep waar ik ruim 20 jaar vrijwillig werk, of kiezen voor de voor mij nieuwe omroep? Het feit dat ik telefonisch nauwelijks bereikbaar bleek, mijn mobiele telefoon staat uit en ligt ergens in de auto voor noodgevallen, werkte ook niet positief. Daarnaast werd een grote mate van flexibiliteit verwacht, dat ben ik in principe wel, maar toch conflicteert het met de huidige vrijheid. Als die betaalde baan wel doorgegaan had, dan zou ik de hele week met omroeporganisaties bezig geweest zijn. Het was juist een eigen beslissing om na mijn jaar in Suriname me minder met techniek te gaan bezighouden en meer om me heen te kijken, de oogkleppen af te doen en meer van de wereld te gaan genieten. Dus daarom ben ik dus blij dat men niet voor mij gekozen heeft. Ik wens de betreffende omroep veel succes met hun andere kandidaat. (Toch blijf ik nieuwsgierig wie dat dan wel is, maar dat ontdek ik nog wel)