Nederland dagboek 20190810

Glazen bolFotowandeling

Het is midden in de zomer en ik ben nog maar net terug van een groepsreis van drie weken door Cuba. Na zoveel weken gezamenlijk met een bus op pad geweest te zijn, krijg ik weer behoefte aan sociale contacten in eigen land. Bij toeval zie ik een uitnodiging van een groep hobby fotografen voor een ‘foto-walk’ in Amsterdam. Dan pas realiseer ik me dat ik vroeger heel lang in Amsterdam gewoond heb, maar de stad nog nooit met de blik van een fotograaf bekeken heb. Ik schrijf me in en enkele dagen later reis ik af naar Amsterdam.

De autorit naar Amsterdam heb ik vroeger al zo vaak gedaan. Parkeren in Amsterdam is moeizaam en kostbaar, vroeger parkeerde ik gewoon gratis in de straat van het ouderlijk huis in Amsterdam Noord. Dat kon toen nog en de wijk had nog geen last van parkeermeters en hoge tarieven. Ik was al zeker een jaar niet meer met de auto in Amsterdam geweest en als ik op deze zaterdag in augustus mijn oude vertrouwde wijk in rijd, zie ik dat de buurt nu vol staat met parkeermeters en borden met parkeerzones. Ik ben heel eigenwijs en weiger te betalen voor het parkeren. Steeds vaker kan dat alleen met een bankpas en ik weiger ook om altijd mijn bankpas mee te nemen als dat nergens anders voor nodig is. Bovendien betaal ik genoeg aan wegenbelasting. Ik rijd een stukje verder richting de pont over het IJ, daar vlakbij de pontaanlegsteiger kon ik vroeger ook gratis parkeren. Nu staan hier ook borden met parkeertarieven. Ik blijf eigenwijs en parkeer mijn auto zo dicht mogelijk bij de pont op een rustig plekje, waar je wel moet betalen, maar ik weiger dat.
Fietsen gestald op het CS
Aan de noordkant van het IJ parkeren is heel handig, even in een paar minuten met de pont over het IJ varen en je bent aan de noordkant van het Centraal Station en direct in het centrum. Mijn tweede verrassing is dat de onderdoorgang van het Centraal Station om bij de centrumzijde te komen nu ook afgesloten door de NS is voor wandelaars. Alleen houders van een geldig treinticket kunnen nu door de poortjes de kortste weg naar het centrum nemen. Bij deze tweede verrassing raak ik uit mijn humeur. Om nu vanaf Noord in het centrum te komen moet je een van de verder gelegen spooronderdoorgangen nemen. Het doet mij denken aan een periode van decennia geleden, toen de korte route van noord naar zuid onder het CS ook alleen maar toegankelijk was voor treinreizigers. Toen waren er aan beide kanten bemande loketten met kaartjescontroleurs. Soms kochten mijn ouders toen zelfs een ‘perronkaartje’ om de doorsteek naar het centrum te maken. Het was ook de tijd van de kortste buslijn ooit, die van buslijn K. Deze bus lijn had slechts twee haltes, een halte aan de zuidkant van het CS, naast de automatiek met kroketten en nasiballen en de ‘eindhalte’ aan de noordkant van het CS. Deze bus deed niets anders dan rondjes rijden om het grote station. Als ik heel vroeger met mijn ouders uit de stad kwam en we naar ons huis in Amsterdam Noord teruggingen, dan kreeg ik eerst een nasibal uit de automatiek en dan gingen we in de rij staan om op lijn K te wachten. Een half rondje van nog geen twee minuten voor de rit naar de andere kant van het station en dan rennen om de afvaart van het pontveer niet te missen. Aan de andere kant van het IJ stond dan buslijn C klaar die ons verder het Noordelijke stadsdeel in bracht. Pas later kwam het openbaar vervoer bedrijf op het idee om die lijn K door te trekken naar het noorden, door die bus op de pont mee te laten varen naar de overkant. Dat werd buslijn 39. Al deze herinneringen komen weer boven tijdens mijn verplicht wandelrondje om het CS heen, ook omdat ik weiger een OV-chipkaart te kopen.

Fiets in de JordaanTijdens mijn wandeling om het CS heen en naar het stationsplein, word ik overrompeld door de enorme drukte van voetgangers. De drukte van al die mensen komt zwaar op me af. Ik merk dat ik lang niet meer in het drukke Amsterdam geweest ben. Na meer dan dertig jaar in het gemoedelijke oosten van het land gewoond te hebben, krijg ik haast een cultuurshock in de hoofdstad. Zeker het eerste uur voel ik me in de drukte niet op het gemak. Voor de afspraak met de mensen van de ‘foto-walk’ ben ik bijna een uur te vroeg. Dat heb ik bewust zo gepland om bijvoorbeeld eerst nog ergens koffie te kunnen drinken en een toilet ergens te kunnen bezoeken, voorafgaand aan de drie uur durende excursie.

VerkeersbordenWandelend richting de Dam zijn de straten vol met de kleurrijke bevolking en de internationale toeristen. Zo druk, dat ik de relatieve rust van het fietspad opzoek op weg richting de Dam. Mijn plan is om even de Bijenkorf in te gaan en daar koffie te gaan drinken. In het restaurant op de bovenste etage staan helaas enorme rijen voor de buffetten en ik schrik van de hoge prijzen. Voor een klein kopje koffie moet ik hier meer dan zes maal zo veel betalen als voor die zelfde koffie laatst in Cuba. Ik heb ook geen zin om zo lang in de rij te moeten staan en dan na de kassa te ontdekken dat er ook geen vrije tafels meer zijn. Ik besluit alleen gebruik te maken van de toiletten en verder niets. Ook voor het toilet moet je hier weer in de rij staan. In vele opzichten is Cuba soms toch prettiger dan het eigen land.

Ruim voor de afgesproken tijd ben ik weer terug op het stationsplein en ga op zoek naar de fotogroep. Ik ken ze nog niet, op de afdruk van de uitnodiging staat alleen een kleine foto van de organisator. Het lijkt toch verbazend makkelijk om een groep onbekende mensen te vinden en te ontmoeten. Midden op het plein zie ik een drietal mannen staan met een duidelijk zichtbare professionele camera. Vanaf een afstandje vergelijk ik het drietal met die ene foto op mijn papier. Ondanks dat de foto niet erg lijkt, kan het haast niet missen. Het blijkt de juiste groep mensen te zijn en ik introduceer mijzelf. Snel sluiten er meer mensen aan en het groepje groeit. Opmerkelijke is dat onbekenden elkaar kunnen vinden in deze drukke stad met als enige aanwijzing: ‘stationsplein Amsterdam CS’. Tot mijn verbazing blijkt de voertaal binnen de groep Engels te zijn. Het is een zeer gemêleerde groep van Nederlandse en buitenlandse afkomst, man en vrouw, jong en oud, mensen met slechts een camera en mensen met drie camera’s. Bij elkaar zijn we met ongeveer twaalf mensen, hoewel er zich meer hadden aangemeld, maar niet zijn gekomen.

Chinese buurtIk heb geen enkele verwachting van deze ‘foto-walk’, ik weet alleen dat we met z’n allen langs fotogenieke plekken in de Amsterdamse binnenstad gaan lopen. Eigenlijk hoop ik ook van de organisator en de leider van de groep duidelijke tips te krijgen om betere foto’s te kunnen maken. Geheel onbevangen ga ik met de rest van de groep op pad. We gaan richting de Chinese buurt en juist niet door de roze buurt omdat men daar wat nerveus schijnt te worden van een grote groep voornamelijk mannen met grote camera’s met lange lenzen. In mijn vroegere periode toen ik nog in Amsterdam woonde in het ouderlijk huis, kwam ik nooit in deze buurten. Ik woonde in Noord en ging op latere leeftijd braaf met de tram naar de school in Amsterdam Zuid.

Brug over de AmstelDeze wandeling geeft mij een nieuwe en soms een eerste kijk op deze buurten van Amsterdam. We gaan in een gestaag tempo van de Chinese buurt, met een blik naar de roze buurt, richting de Amstel. Hier herken ik het weer een beetje als de ik bekende bruggen over de Amstel en het Stads Theater weer zie. De wandeling gaat in een stevig tempo, niet zo dat het wandeltempo hoog is, maar wel dat de tijd te kort is om alles wat ik zie te ontdekken en er wel overwogen foto’s van te maken. Ook de technische en praktische tips de we van de begeleider krijgen vallen tegen, eigenlijk geeft hij ze niet. We worden een straat in gestuurd en met z’n allen kijken we gefascineerd rond met de camera in de aanslag en de begeleiding staat ons aan het einde van de straat op te wachten om snel weer verder te gaan. Dat aspect van deze wandeling valt me wat tegen. Het brengt wel op het idee om later deze wandeling nog eens alleen te doen en dan er meer tijd voor te nemen.

Vrouw met hondje bij de WestertorenHet valt me op hoe makkelijk onbekende, maar interessante mensen zich laten fotograferen. Niemand  protesteert of is wantrouwig als een groep klikkende fotografen schijnbare willekeurige mensen fotografeert. Mensen met dieren, of zijn het dieren met mensen als begeleider, worden een steeds terugkerend foto-onderwerp op de route. Als je interesse toont in de mens of het dier zijn de Amsterdammers die we ontmoeten heel aardig en vriendelijk. Dat is nu juist weer een tegenstelling met een land als Cuba, waar het haast niet mogelijk is om in een stad mensen te fotograferen zonder geldelijke vergoeding. Al die ontmoetingen met die vriendelijke Amsterdammers geeft mij een warm gevoel en ik ben de beklemmende benauwdheid van de drukte de baas geworden. Vooral de wijk De Jordaan geeft mij een goed gevoel door de gemoedelijke sfeer en de kleurrijke bloemversieringen. Ik loop door straten en langs de grachten waar mijn moeder is opgegroeid en enkele van haar oude verhalen komen boven drijven.

Bar in het zonlichtNa bijna drie uur wandelen sluiten we het af met een terrasbezoek op de Nieuwe Zijds Voorburgwal. Het is een zwoele zomeravond en met het achttal die nog over zijn bezetten we een lange terrastafel. Enkele fotografen hadden onderweg al afscheid genomen en gingen verder hun eigen weg. Onder het genot van bier en sapjes wordt het toch enigszins gezellig en uiteraard praten we over fotografie, camera’s en reizen. Na een uurtje heb ik het persoonlijk wel bekeken op het terras en ik ben toch enigszins opgelucht als de rest van de groep er ook over denkt om langzaam huiswaarts te gaan. Het afrekenen van de consumpties duur ontzettend lang omdat er aan de bar onduidelijke problemen zijn met bankpassen, creditcards en het delen van de rekening. Soms ben ik toch weer blij dat je ook nog contant kan betalen.

Enigszins benieuwd ga ik in deze avond op weg naar mijn auto die ergens aan de andere kant van het IJ geparkeerd staat in een betaalde parkeerzone, zonder maar iets in een parkeermeter geworpen te hebben. Als ik dan dan in de straat kom waar de auto staat kijk ik naar de voorruit. Niets te zien, geen bon. Het is weer gelukt om gratis en voor niets in Amsterdam te parkeren.


<< vorige                                                                              volgende >>

 

 

Reacties zijn gesloten.