Dat is de ambtstermijn van Desi Bouterse die opnieuw tot president gekozen is in een speciale zitting op 14 juli 2015 in het gebouw van De Nationale Assemblee. Bouterse was de enige kandidaat. Vice-president wordt de huidige minister van Onderwijs Ashwin Adhin. Vanwege mijn werk heb ik het van dichtbij kunnen meemaken. Omdat Bouterse de enige kandidaat was, bleek een stemming door de leden van DNA niet nodig. Op 12 augustus zal Bouterse beëdigd worden als staatshoofd. Een gebeurtenis waar ik waarschijnlijk ook weer bij aanwezig zal zijn.
Proef in onderstaand fragement uit een column in de krant De Ware TIjd de sfeer tijdens de zitting en de aansluitende persconferentie:
[bron: Column: The Clip – DWTonline.com http://www.dwtonline.com/laatste-nieuws/2015/07/16]
“Het venijn zit hem in de staart, nu de verkiezingen achter de rug zijn. De wens van de man van de mooiste vrouw van Suriname gaat in vervulling: nog vijf jaren ongehinderd het presidentschap naar eigen inzichten invullen. Als eerste daad waste hij zijn handen alvast in onschuld. “Er breken zure tijden aan. We gaan een zware recessie tegemoet. Het wordt geen gemakkelijke periode. Ik ben niet somber maar realistisch en unu musu dray anu pari a boto.” Zoveel onheilspellends kon ik nauwelijks geloven in een inaugureel woord dat als dank had moeten dienen voor de zoete winst van het presidentschap dat hij in de schoot geworpen kreeg. De formele bijeenkomst dinsdag had alles van een koude en kille operatie van een terminale patiënt. Alleen de locatie was geen operatiekamer maar het onontsmette DNA-gebouw. Vijf jaar geleden werd er nog met spanning gekozen. Nu heeft de wil van het volk (eenenvijftig assembleeleden) haar stem voor zichzelf gehouden. De grootspraak buiten het parlement verstomde binnen. Elk kritisch geluid op de presidentsverkiezing leek overdonderd door het monotone ritme van militaire laarzen over de stille straten van Paramaribo. In plaats daarvan hoorde je in elke oppositionele felicitatie een doffe knieval voor constructieve samenwerking. Met name Ronnie Brunswijk en Chandrikapersad Santokhi konden hun openlijke aanzoek zelfs voor blinden en doven niet verborgen houden.”